Ik ben alles. Maar niet verdrietig. Dacht ik…

Ik keek de kring rond en nam een laatste hap adem. Het was mijn beurt me voor te gaan stellen in deze groep mensen die ik vandaag (op een enkeling na) voor de eerste maal zag. In de uren hiervoor had ik al wat opties daarvoor door mijn hoofd laten gaan. Met name de laatste minuten besloot ik om een zo eerlijk mogelijke introductie van mezelf te geven. Mijn missie rondom hoogsensitiviteit kwam immers voor een groot deel voort uit het feit dat de boeken en cursussen die ik eerder tot me nam, mij niet geholpen hadden. Die dappere boodschap mocht het wereldlicht zien…

Op het moment dat ik mijn mond opende, stroomden de woorden uit mijn mond. In eerste instantie was ik me bewust van mijn hartslag en hoge ademhaling. Mijn verhaal ging verder, mijn verleden opborrelend, richting de missie die ik nastreef. Mijn gedrevenheid nam me over en de woorden vlogen over de tafel. Ik voelde mijn wangen rood worden van opwinding. De vrouw naast me bewoog en direct daaropvolgend gaf ze een opmerking, mij eraan herinnerend dat ik adem mocht halen.

Het leidde me af. Ik daalde opnieuw af in mijn lichaam. Was het nog de zenuwen? Of sprak hier een andere emotie doorheen? Hoe snel was ik eigenlijk aan het praten? Ik had geen kans antwoorden op deze vragen te vinden, want voordat ik de kans had om ze daadwerkelijk in te laten dalen, kwam er een nieuwe opmerking. Een andere deelnemer aan het gesprek, gaf aan inderdaad even een teug lucht te nemen want ‘ze werd er anders zelf naar van’.

De laatste lucht werd uit mijn longen gedrukt en even voelde ik me als een vis die naar adem lag te happen. Gelijk nam ik een andere houding aan, verminderde de snelheid van mijn woorden met zo’n 25% van het eerdere tempo en knipperde verwoed de opborrelende tranen weg. Deze puur fysieke reactie was echter reeds opgemerkt door de aanwezige deelnemers en terwijl ik dapper doorsprak, voelde ik de ‘och arme’, ‘ach guts’ en ‘wat sneu’ gevoelens over tafel gaan. De werkelijkheid mixt zich hierin waarschijnlijk met mijn gedachten erover.

Ik rond mijn verhaal af en kijk degene die de meeting voorzat aan. Ze staat op en wil naar de flip-over lopen om wat key-points over me op te schrijven. Ze kijkt me aan alsof ze me toestemming vraagt voor hetgeen ze wil zeggen: “Xandra, mag ik vragen waarom je zo verdrietig bent?”

Ik knipper met mijn ogen.
Ben perplex…

Verdrietig?
Ik?
No way!!

Ik was eerder afgeleid van mijn verhaal. Geïrriteerd daardoor en tegelijkertijd ook boos op mezelf. Ik wil geen ‘ratelaar’ zijn en blijkbaar vertel ik toch nog altijd zo mijn verhaal. Ik stel mezelf teleur omdat ik me gelijk aanpas aan iemand die anders ‘last van me heeft’ en mijn woordenstroom verminder in tempo, terwijl ik in wezen al jaren geen ‘aanpasser’ meer wil zijn maar in eerste instantie wil kunnen kiezen voor wat goed voelt voor mijzelf.

Ik schaam me omdat ik ‘die vrouw ben die huilt’ of (zoals ik me voel), het meisje dat in gezelschap haar tranen niet binnenhoudt. En gefrustreerd omdat het me dus nog stééds niet lukt om mijn emoties onder controle te houden.

Ik voel me onzeker, omdat ik niet weet wat de andere aanwezigen nu over mij denken en hoe mijn tranendal hun beeld over mij zal beïnvloeden. En vanwege deze onzekerheid  voel ik daardoor ook gelijk de onveiligheid in de groep toenemen.

Ik weet dat ik op dat moment behoefte had aan acceptatie.  Aan ‘er simpelweg mogen zijn’, aan oordeeloosheid en aan een teken van herkenning bij anderen dat ze mijn gevoelens herkenden.

Ik voelde van alles.
Maar verdriet?
Nee toch?

En terwijl de tranen inmiddels niet enkel meer opwellen, maar veelvuldig over mijn wangen stromen en ik een keer diep ademhaal denk ik:  ‘Ja inderdaad… ik bén verdrietig.’

Ik ben in de afgelopen paar minuten namelijk iets kwijtgeraakt….
En ik huil dikke tranen om het verlies van mijn gewaardeerde zelf…

—-

Nawoord:

Sommige hoogsensitieve mensen zullen zich herkennen in dit verhaal. Anderen irriteren zich er eerder aan. En eerlijk is eerlijk… met HSP heeft het weinig te maken. Interessanter is het om te kijken naar waar de relatie met HSP in dit verhaal wél te vinden is. Want die is er wel!

Aan het einde van dit verhaal ben ik overprikkeld. Door mijn eigen emoties. ‘Het potje liep over’ kunnen we wel zeggen. Waar hoogsensitiviteit om de hoek komt kijken is niet zozeer in het feit dat dit gebeurd (het kan immers iedereen overkomen dat je overspoeld wordt door emoties). Hoewel je kunt zeggen dat een hoogsensitief mens emoties dieper ervaart, is het wellicht interessanter om te kijken wat ik ná deze episode doe en of ik mijn HSP-kantje ‘in de smiezen heb’. Want als dat niet zo is, dan kan ik zomaar heel snel in een vrije val geraken.

Al die kleine subtiele details die ik altijd al op kon vangen als een blik, een zucht, geschuifel over de stoel, een kuchje, een bepaalde manier van ademhalen. Al die kleine signaaltjes probeer ik normaal gesproken te duiden om te zien hoe ik overkom bij anderen en kan aansluiten bij hun behoeften. Een blik kan verstandhouding betekenen of -in combinatie met wat geschuifel- dat ik lang genoeg aan het woord ben geweest. Het duiden van al deze tekens is een nauwgezet werkje. Betekent geschuifel dat mijn verhaal te lang wordt? Betekent de zucht dat ik op moet houden, of is het juist een zucht van herkenning? Zolang ik al die dingen probeer te interpreteren staat mijn geest open voor de diverse mogelijkheden.

Maar wat er gebeurt op het moment dat ik geraakt word, dan kan het zomaar zijn dat ik mijn emoties als ‘de waarheid’ aanneem. Dan wordt geschuifel al snel een signaal dat ik aan het raaskallen ben en dat ik er heel snel mee moet ophouden. Een zucht wordt een afwijzing en élke blik die over de tafel geworpen wordt van de een naar de andere, is geen teken van verstandhouding t.o.v. mijn verhaal, maar een teken dat men onderling tegen me aan het samenspannen is. Hoewel hoogsensitieve personen in rust van nature vooral de positieve aspecten en nonverbale cues oppakken, zullen ze in stress de wereld door een negatief filter aanschouwen en daarbij vele malen meer dan gemiddeld kleine, nonverbale aanwijzingen als bevestiging van hun eigen beleving gaan zien.

Wanneer ik niet door had gehad dat ik overprikkeld was, mijn schaamte niet herkend had en alles binnen had proberen te houden, dan was er kans geweest dat ik de blikken van anderen vanaf dat moment niet langer als neutraal zag, maar als potentieel afwijzend. En je kent het gezegde ‘wie zoekt zal vinden’. Ik had dus inderdaad waarschijnlijk gebaren, opmerkingen en gedragingen van anderen kunnen vinden die te interpreteren waren op een manier dat ze mij, mijn geratel over mijn verleden en mijn tranen zouden afwijzen…

Het meest moedige in dit geval was dan ook om mezelf tegen te spreken daar waar een ‘ik loop weg’ gevoel opkwam.  Om mezelf in gedachten te omhelzen, toen gedachten als ‘ze zullen wel spijt hebben me uitgenodigd te hebben’ opkwamen én het mezelf te gunnen na de bijeenkomst mijn rust en ontspanning op te zoeken, door even lekker de stad in te gaan, in plaats van gelijk weer aan het werk.

Want op momenten van overprikkeling mag ik tegen mezelf zeggen: ‘Het is goed’, het is oké, ik ben oké.’ Net zolang totdat de storm overgewaaid is en ik het ook daadwerkelijk weer kan geloven..

Een sprankje hoop is alles wat je soms nodig hebt om te durven geloven in de aanwezigheid van licht

‘Hoi Xandra’ hoorde ik de jonge vrouw zeggen die voor me stond. ‘Ik moest even kijken, maar ik wist gelijk waar ik je van herkende. ‘Hoe gaat het met je?’ Ik slik. De jonge vrouw is een oud-collega en de laatste keer dat we elkaar zagen, voelde ik me een hoopje verslagen ellende; een schimp van wie ik ooit was en een fractie van degene die ik sindsdien geworden ben.

Ik keek naar haar op. Blond haar in een losse staart bijeen gebonden, haar hoofd lichtelijk schuin alsof ze daadwerkelijk geïnteresseerd was in hoe het me vergaan was nadat ik voor de derde keer op rij mijn baan verloor, mijn wereld instortte en het gevoel had dat er niemand in de hele wereld op me zat te wachten.

Ik vertelde over mijn reis. De toppen en de dalen van mijn leven en dit bedrijf ‘GaveMensen’ in enkele zinnen samengevat. Ze glimlachte. Ik zag dat het tijd voor haar was door te lopen en rondde af. ‘Ik ben blij dat het donker heeft plaatsgemaakt voor licht’ zei ze ter afsluiting. ‘En dat het uiteindelijk toch tot iets moois heeft geleid…’

Na ons afscheid draaide ik me om. Mijn maag nog wat verder. Tranen welden in mijn ogen op maar dapper slikte ik ze weg. Haar woorden galmden nog na.  Dat het toch tot iets moois heeft geleid, dat het toch iets moois heeft geleid, dat het toch iets moois heeft geleid, dat het toch iets moois heeft geleid..

Gedurende een paar seconden was ik weer terug in die donkere periode. Mijn ziel onder mijn arm. Verloren in het donkere woud dat het leven heet. Eenzaam. Alleen. Zonder uitzicht. Ik voel weer de vlagen paniek. Geen idee welke kant ik op moest. Ik had geen idee waar de uitgang was en geen idee wat de toekomst me zou brengen. Zelfs geen idee wanneer ik überhaupt op weg zou gaan.

Tien jaar eerder was ik een stoere chick. De Pipi Langkous die zei ‘geen idee of ik het kan, ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk het wel!’ Die attitude had me veel gebracht. Ik kreeg verantwoordelijkheid en mooie banen. Maar daarmee kwam ook de angst. Stel dat ik door de mand val. Stel dat ik niets voorstel. Stel dat niemand op mij zit te wachten en ik overal weggestuurd word…

Midden in het donkere woud van mijn leven werd ik geconfronteerd met mijn eigen angst. Het feit dat ik deze omgeving zelf gecreëerd had doordat ik geen enkele keer op weg naar het midden van het bos had gedacht ‘oké, en stél dat dat gebeurt, hoe kom ik er dan weer uit?’ Ik had me niet gericht op wat ik te leren had, maar op het feit dat de ander me niet zo mocht laten vallen. Ik had me zo gericht op het voorkomen van het vallen, dat ik niet voorbereid was op het opstaan.

Daar lag ik. Met mijn muil op het asfalt. Opengescheurd en verslagen. Mijn hart bloedend van verdriet en onmachtig te zien wat ik überhaupt moest doen om op te staan, door te gaan, mijn wonden te helen en mijn leven weer in eigen hand te nemen. Op hetzelfde moment dat deze herinnering met de kracht van een stoomtrein bij me naar binnen denderde, herinnerde me het besluit dat ik toen nam: ‘zoals ik me nu voel, ga ik me nooit meer voelen!’

Ik had geen uitweg. Geen plan. Geen manier om uit dat donkere woud te komen. Maar ik wist wel dat er, wanneer het gaat om het verhaal in je leven, er weinig feiten bestaan. Enkel interpretaties. Zolang ik leefde, had ik de mogelijkheid om mijn eigen toekomst te veranderen. Het verhaal van mijn leven te herschrijven en mijn eigen einde te kiezen.

Brené Brown werd mijn inspiratie op dit pad. Haar woorden gaven me kracht om in beweging te komen en te blijven. Wetende dat ik niet alleen was. Niet de enige was. Welk woud je ook treft: het is uitzichtloos wanneer je in het midden staat. Het gaf me hoop op momenten dat ik zelf geen hoop had.Sinds ik het dit woud ben, heb ik ietwat meer vertrouwen dat ik bij een volgend dwaalspoor er ook weer uit kan komen.

In een maand als deze, waarbij de aandacht in mijn Facebookgroep gericht is op ‘vertrouwen’, voel ik de lessen die ik in mijn huidige leven mag leren. Waar aanspraak gemaakt wordt op mijn moed. In mijn vermogen te durven doen. In mijn vertrouwen in mezelf. Ik ben niet de enige die daardoor geraakt wordt. Mirjam schreef er vanmorgen dit stukje over en maakte een prachtige tekening die dit symboliseert.

‘Ik zie in verschillende posts dezelfde worsteling als ik: hoe kun je vertrouwen in een goede uitkomst? In een goede toekomst? In iets wat je uiteindelijk niet in de hand hebt? Ik heb ermee geworsteld, ben er ook nog niet op uitgeknokt, maar een ding heb ik al wel door: ik kan mindset ook hierop toepassen. Vertrouwen in het proces (en mezelf of anderen in dat proces) in plaats van in de uitkomst, maakt dat ik in alle gevallen vertrouwen kan laten zien. Dat ik ongeacht welke gebeurtenis altijd vertrouwen kan oefenen. Dat ik kan vertrouwen dat ik voor mezelf kan zorgen. Dat ik kan vertrouwen op mijn mogelijkheden om hulp te vragen. Dat ik kan vertrouwen dat ik ergens doorheen kan voelen en er aan de andere kant van het woud weer uit kan komen. Dan is er altijd iets van vertrouwen mogelijk.’

In het boek ‘Sterker dan ooit’ schrijft Brene Brown over de drie processen in ons verhaal. Ze noemt:

• The Reckoning: hoe we ongemerkt ons verhaal binnenwandelen 
• The Rumble: hoe het verhaal bezit van ons neemt. Dit is het diepe donkere middenstuk van het woud, op het moment dat je beseft dat je er  ‘middenin zit’
• De revolutie: het schrijven van een nieuw einde aan het verhaal verandert de manier waarop we ons verhouden tot de wereld. 

Voor mij is het een boek dat ik als ware ‘zelf geleefd heb’ sinds het laatste moment dat ik mijn oud-collega heb gezien. Haar opmerking ‘dat het uiteindelijk tot iets moois heeft geleid’ weerspiegelt onze behoefte om ons leven en dat van anderen te beschouwen als een verhaal. Of dit nu heel klein is (of je een geslaagde vakantie kunt hebben als de kinderen ziek zijn bijvoorbeeld) of het verhaal dat anderen over onze ‘slechte eigenschappen’ vertellen. Verhalen regeren ons leven…

Een belangrijk punt dat ik meeneem uit dit nieuwste boek van Brené, is de zinsnede ‘het verhaal dat ik er in mijn hoofd van maak is…’ Deze zin zeggen, hardop, maakt dat ik makkelijker kan herkennen en erkennen welke afslag ik in mijn hoofd genomen heb in de interpretatie van de feiten.

Mijn onbewerkte, ongefilterde, ongepolijste versie van het verhaal dat ik in mijn hoofd hoor over de situatie die angst, pijn, woede, frustratie of schaamte veroorzaakte, zorgt ervoor dat ik mezelf moeilijke vragen kan stellen. Om te ontdekken wat er echt gebeurt is. Zo kan ik onderzoeken en evalueren wat ik denk en me afvragen wat er van mijn verhaal waar is. Dat het wellicht niet honderd procent nauwkeurig is. En dat de uitkomst van het verhaal onmogelijk halverwege vast kan liggen.

Het leert me echter ook dat ervaring en succes er uiteindelijk niet voor zorgen dat je makkelijker door dit gebied heen zeilt. Die fluisteren je alleen toe: ‘dit maakt deel uit van het proces. Stug doorzetten.’ Ervaring maakt zelfs geen klein sprankje licht in het donker van het midden. Ervaring geeft je alleen een heel klein beetje geloof in je vermogen om door het duister te laveren. Het middenstuk van het verhaal is vervelend, maar het is ook de plek waar de magie plaats vindt….

Life does not consist mainly, or even largely, of facts or happenings.

It consists mainly of the storm of thoughts that is forever flowing through one’s head.
Mark Twain

30-dagen minder klagen

De afgelopen dagen heeft er een soort positieve orkaan in me gewoed. Een storm aan emoties die alles wat ik eerder ervoer in een nieuw daglicht zette. Het begon op de eerste dag na een drukke periode. Tegelijkertijd was ik gestart met een antibioticakuur en voelde ik hoe ik lichamelijk letterlijk ‘opknapte’. Hoewel er gewaarschuwd was in de apotheek voor vermoeidheid voelde ik de energie terug mijn lijf in stromen. Een nieuw begin. Zó voelt het.

Een nieuw begin betekent ook afscheid nemen. Afscheid van gedachten, afscheid van gevoelens. Afscheid van manieren van reageren. Ik merkte dat er in mij behoefte ontstond om enkele zaken die op de lange baan waren geschoven weer eens ‘aan te gaan pakken’. En toen ik gister tijdens een buitenmaaltijd merkte dat ik wilde gaan klagen over een licht briesje sprak ik mezelf toe; ‘het is tijd om die automatische gedachten aan te pakken’ en liep naar de auto om een vest te halen. Maar het liet me niet zomaar los.

Veranderen is niet makkelijk, het vereist alertheid op je eigen patronen en met een aantal mensen is het gemakkelijker en ook veel leuker.
Ik zag een post van Lucy Lambriex voorbijkomen op Facebook genaamd “I just practice being a good person“. Ze schreef erbij: “E e n m a a n d n i e t k l a g e n. Wie doet er mee?” Ik meldde me aan en schreef “Zal ik een facebookgroep aanmaken Lucy? Waarin we allemaal, als het ons een zo uitkomt, kunnen delen hoe het voelt om niet te klagen? Wat we ermee leren en afleren, voelen ervaren en groeien?” Ik kwam gelijk in beweging en zo ontstond binnen enkele uren een groep van inmiddels tientallen mensen, die bezig zijn met mindfullness, bewustzijn, geweldloze communicatie en ‘minder klagen’. In de facebook groep inspireren we elkaar door het delen van verhalen en hopelijk volgen komende maand ook foto’s, video’s, tips en ervaringen.

Ik ben er ook al eerder mee bezig geweest natuurlijk. ‘Niet klagen’ komt dan ook niet uit de lucht vallen.
Sinds ik 14 jaar geleden startte met een NLP opleiding let ik op mijn taalgebruik en probeer positieve woorden te gebruiken. Elke boodschap kun je op verschillende manieren formuleren, zoals ik ook al eens in deze blog aangaf. Komende maand ga ik proberen om extra zuinig te zijn met kritiek op de kleine dingen in mijn leven. Met name mijn lichamelijke gezondheid, weersgesteldheid en rommel in huis zijn aandachtspuntjes. Dus heb ik mezelf voorgenomen om juist op dit soort momenten bij mezelf en mijn behoeften stil te staan, te kijken wat er is om wél te waarderen en even extra gul te zijn met complimenten. Voor mijn fysieke gesteldheid zal ik eens wat gaan verzinnen en voor het huishouden haal ik desnoods af en toe weer even de buurvrouw van mevrouw proper erbij…

De komende maand is er één van zelfcompassie en van mindfullness. Mild zijn voor mezelf en bewust zijn van het stemmetje in mijn hoofd dat voortdurend aangeeft wat er allemaal toch zo ‘vervelend is’. En van de kritiek die we leveren op onszelf en anderen. Het heeft óók te maken met wat Els Jansen meldde als haar uitdaging tijdens deze 30 dagen: ‘niet meegaan in het geklaag van anderen’. Van haar leerde ik overigens mindFOOLness tijdens het jaartraject clownerie dat ik gedaan heb. Een aanrader voor iedereen die actief met ‘die stemmetjes’ aan de slag wil. Genoeg kanten om mee aan de slag te gaan en te blijven dus!

Vandaag tijdens mijn eerste dag merkte ik gelijk dat er in mijn hoofd de gedachte ‘maar ik mag er niet over klagen’ opkwam toen ik op een miscommunicatie stuitte. Die stem legde ik het zwijgen op, ondernam actie en besprak de situatie. Het bleek dat ik helemaal niet zo duidelijk was geweest over mijn verwachtingen. Mooi, weer even een spiegel en ik ben amper begonnen. De ander rechtstreeks aanspreken en zeggen wat ik nodig heb blijven dus op mijn lijstje staan voor komende maand om frustraties te vermijden. De overige uitdagingen vandaag waren een ontdooide vriezer en de poging om in mijn eentje een houten bank te versjouwen wat we beter met z’n tweeën hadden kunnen doen. Ik leerde dat kiezen voor acceptatie in het eerste geval voelde als iets wat ik eraan kon ‘doen’. En de tweede situatie; ik hád makkelijk hulp kunnen vragen, was me bewust van het feit dat ik me bijna tegen liet houden om dit te doen omdat mijn Lief druk bezig was, vroeg mijn oudste om even te helpen en was trots dat het ons gewoon lukte.

Ga ik de komende maand mijn gedachten en gevoelens elke dag delen? Ik weet het niet, ik ga het ontdekken… Wat zou het fijn zijn als mijn hoofd zonder klachten zou zijn, als ik alles kon laten voor wat het was, zonder me druk te maken over hoe ik het zou willen …Meer waarschijnlijk is het dat ik me bewust wordt van mijn wensen en verlangens, mijn communicatie en mezelf proberen in beweging te krijgen. Ik zal op mijn snufferd gaan, bloopers maken en tóch gaan klagen. Maar dat is juist het mooie, ik hoef niet te ‘slagen’. Mezelf bewust worden van mijn uitglijder, deze eens goed besnuffelen en met nieuwe moed weer verder gaan. Door ermee bezig te zijn wordt de wereld weer een beetje mooier! Dank jullie wel allemaal!

 

Update:

Dertig dagen geleden ging ik de uitdaging aan om ‘minder te klagen’. Ik schreef er al eerder hierboven over waarin ik onder andere zei: “Ik zal op mijn snufferd gaan, bloopers maken en tóch gaan klagen. Maar dat is juist het mooie, ik hoef niet te ‘slagen’. Mezelf bewust worden van mijn uitglijder, deze eens goed besnuffelen en met nieuwe moed weer verder gaan. Door ermee bezig te zijn wordt de wereld weer een beetje mooier!”

En wat was ik blij dat ik dat al van tevoren schreef! Want wat ben ik vaak onderuit gegaan. Ik heb zo ongelofelijk vaak op mijn tong gebeten als ik weer eens vermoeid na een lange dag geconfronteerd werd met ‘iets wat ook nog even mag gebeuren’, met pijnlijke knieën of andere lichamelijke ongemakken omdat mijn lijf nu ook eenmaal maar een lijf is, met klagende kinderen die echt nergens lang tevreden mee lijken te zijn en lange wachtrijen terwijl de school bijna uit is en je geen tijd hebt om ‘rustig te blijven’.

Wat goed om dan ‘rustig als toeschouwer’ jezelf en je situatie te kunnen bekijken en te bedenken dat dit pure weerstand is. Weerstand tegen dat wat is, tegen het leven zelf, weerstand tegen het NU wat niet zo mooi is als je je het NU had voorgesteld. Door me er bewust van te worden kon ik ineens deze maand ‘genieten van regendruppels op mijn hoofd’, ‘dankbaar zijn voor een juf die mijn dochtertje echt niet zomaar van het schoolplein af zal laten gaan zonder dat ze weet dat er iemand is die haar op komt halen, ook als dat wat langer duurt dan verwacht’ en kon ik genieten van de momenten waarop mijn lijf wel lekker voelde en ik meer vrijheid kreeg om te doen wat ik ook nog even moest doen.

Mijn Lief wist me gister te melden dat hij merkte dat ik ‘ermee bezig was’. Na mijn eerste daverende lachbui daarom besefte ik me dat hij gelijk heeft. De komende maanden ga ik zeker door om me hiervan bewust te zijn. Maar zoals met alle goede dingen in het leven weet ik ook dat er op een gegeven moment ‘gewenning’ op kan treden. Dus volgend jaar juni staat gewoon weer een maand ‘minder klagen’ op mijn programma.

En wat was het een mooie maand om samen met mensen te delen! Na de eerste positieve berichten ontstond rondom dag 20 ineens een omslagpunt waarbij men ging delen wanneer er tóch geklaagd was. Wat een prachtige opmerkingen want het geeft aan hoeveel het al had opgeleverd de weken ervoor. Wat doet dat nu met je…. minder klagen? Een impressie van een maand ‘proberen je bewust te zijn van je gedachten en minder te klagen’;

Facebook groep ’30 dagen minder klagen’

Een prachtige post vond ik deze “Wanneer ik me irriteer, merk ik dat het meestal is over iets wat al een verhaaltje is in mijn hoofd, of een boek of een encyclopedie.. Een overtuiging of een mening over iets dat al bestaat zeg maar.. Zo van.. kunnen de kids nu echt niet hun kamer altijd zelf opruimen.. Of kan de belastingdienst niet echt beter zijn best doen om het makkelijker te maken.. Ik weet dat kinderen niet met het behalen van hun zesde verjaardag op kamers kunnen en ik weet ook dat de belasting van alle Nederlanders bijhouden best een flinke klus is. Maar in mijn hoofd ga ik er dus blijkbaar vanuit dat alles overal perfect loopt en dat ik daar alleen maar tussendoor hoef te fladderen..” (waarschijnlijk omdat hij zo ongelofelijk herkenbaar voor me is). Eline ging met dit gegeven aan de slag en beschreef in enkele posts haar leerproces gedurende deze maand: In mijn hoofd wilde ik alweer beginnen te mopperen…maar iets weerhield me: Bewustzijn… Ik vroeg me af waarom ik zou mopperen en klagen? Waarom laat ik het niet gewoon gebeuren? Waarom wil dat alles precies zo verloopt? Wat als het anders loopt, mag dat? En, ik heb het losgelaten. Heerlijk! De tweede week schreef Eline ‘Ik vond het al heerlijk om mensen te bemoedigen. Maar, nu ik meedoe aan 30 dagen zonder klagen, merk ik dat ik steeds meer ideeën in mijn hoofd krijg om het klagen om te zetten in iets constructiefs. Net of er ruimte in mijn hoofd ontstaat…misschien door gebrek aan klagen, misschien doordat vernieuwende gedachten zo meer doorgang krijgen.. Het voelt in ieder geval geweldig! Dit ga ik vasthouden!’ om uiteindelijk in de laatste post te schrijven: ‘Momenteel gaat het me erg goed af om niet te klagen…zelfs niet in mijn hoofd! Er is een knop omgegaan bij mij die mijn ogen heeft geopend. En ik ga nu kiezen voor mezelf. Het mooie is dat het gevoel dat ik kan kiezen me nu zoveel geeft, dat ik geen reden meer heb om te klagen. ‪#‎blij‬’

Brigitte schrijft: ‘zou het komen door de vervolgstappen van deze challenge, waardoor ik minder jaag en niet klaag? Gisteren vielen een aantal puzzelstukjes op hun plaats. Mede door deze challenge heb ik meer ruimte om om me heen te kijken en ook dieper in mezelf te kijken’. En dat dieper in jezelf kijken deden meerdere mensen. Sommigen deelden het in de groep, enkelen waren er ‘voor zichzelf mee bezig’ en lazen enkel wat geschreven werd. Zoals bijvoorbeeld het proces van Mieke, die ons bijna dagelijks op de hoogte hield van haar proces. Sinds deze uitdaging aan de gang is ben ik duidelijker tegen mijn huisgenoten, schrijft ze ongeveer halverwege. Ik zeg wat ik vind ipv van geërgerd rond te lopen. En even later: Nu ik bewuster bezig ben met mijn reactie op de omstandigheden  merk ik ook beter op waar ik wél blij mee ben. Complimenten geven lukt niet als ik in de klaagstand zit, terwijl ik weer hoeveel leuker het is om te complimenteren ipv te klagen.

Complimenten geven is lastiger wanneer je in ‘klaagstand’ zit. Andersom geldt blijkbaar ook, als je ‘minder klaagt’ van binnen gebeurd er blijkbaar ook iets met je wat ‘aan de buitenkant’ zichtbaar is. Marjolijn beschreef enkele vragen die ze had gekregen van mensen in haar omgeving. Van “ben je afgevallen?” tot “ben je op vakantie geweest?” en zelfs “de kinderen slapen zeker goed de laatste tijd?” en hoewel ze allemaal ontkennend beantwoord mochten worden maakte het haar wél bewust van het feit dat mensen er blijkbaar de vinger er niet op kunnen leggen, maar ze er er dus blijkbaar wél ontspannen uitziet. Naar aanleiding van deze post van Marjolijn overdacht ook Dominika haar ervaringen. Ook zij kreeg positieve opmerkingen van de mensen om haar heen. Ze schreef erbij ‘zelf merk ik dat ik vaker lach en leuke dingen eerder zie. Zou dit komen door het negatieve steeds beter los te laten? Het voelt in elk geval goed!’

En nu verder…

We kunnen mensen, omstandigheden en situaties niet veranderen. We kunnen enkel proberen om ons eigen pad te bewandelen. En me daar bewust van zijn geeft ruimte, rust en een gevoel van kracht. Wat een heerlijke challenge afgelopen maand!

Omdat mijn vakantie op het punt staat te beginnen ga ik Juli omdopen tot de maand ‘minder social media’. Vanmorgen nog voor het opstaan pakte ik uit gewoonte mijn telefoon, checkte mail en Facebook en bedacht me toen dat er een nieuwe maand ingegaan was. Dat dit ‘dus’ niet meer de bedoeling was. Ik drukte mijn telefoon uit, zonder te klagen – dat dan weer wel – en bedacht me dat ik komende maand veel zou gaan leren. Over irritatie, jezelf iets ontzeggen en waarschijnlijk nog veel – veel meer. Mooi dat zoiets kleins als een maanduitdaging je zoveel kan brengen..!

Onbevreesd kwetsbaar

Er bestaat een foto van mij uit mijn studententijd. Eentje die net vanuit een verkeerde hoek genomen is, eentje waarvan ‘men’ van alles kan denken. Eentje waarvoor ik me schaam, ook al heb jij hem als lezer nooit gezien. Maar het feit dat hij er is, dat hij bestaat en dat de mogelijkheid er is dat je hem wellicht zou kunnen zien…. (en met name wat je dan wellicht zou kunnen denken) …. die gedachte zat me lange tijd dwars…..

Inmiddels is dat gelukkig niet meer zo. ik heb, juist door erover te praten dit achter me gelaten. Maar wel raar eigenlijk, dat ik elke dag opsta, het leven aanga, ‘mijn ding doe’ en probeer gelukkig te zijn, terwijl ik op onbewust niveau nog wat oude schaamte/pijn probeer weg te stoppen onder veilige onwetendheid. Want hoewel het bovenstaande voorval inmiddels ‘verwerkt’ is, kom ik vrijwel dagelijks een trigger tegen die me raakt in iets waar ik me een seconde daarvoor nog niet bewust van was.

Ik weet (gelukkig kunnen er veel weetjes in mijn hoofd), dat ik op deze manier energie verspil en niet volledig in het NU kan zijn. Mindfulness, flow, passie…, al die dingen verdwijnen als sneeuw voor de zon als je je druk maakt om de onzinnigheden van wat anderen van je denken.  Maar tegelijkertijd is het ’t moeilijkste in mijn leven om mijn ‘zachte onderbuik’ te tonen aan de buitenwereld. Om onbevreesd mijn kwetsbaarheid te tonen. Omdat deze daad van moedigheid, gecombineerd met het diepere weten dat ik niet dood zal gaan aan de mening van een ander, mij uiteindelijk sterker maakt en verder brengt.

Laatst kwam ik deze quote tegen; ‘een litteken is een teken dat jij sterker was dan hetgeen je probeerde te raken’.

Die vind ik zo mooi!
Ik heb vele littekens; op mijn lijf en mijn ziel.
Toch kies ik tegenwoordig voor kwetsbaar.
Niet langer houd ik mezelf groot, doe ik me beter voor dan ik ben.
Maar mijn god… het is een oneindig veel moeilijkere keuze dan onbevreesdheid!

Onbevreesdheid zegt “Kan me niet schelen wat er gebeurd”, Kwetsbaarheid zegt “Ik geef er zo veel om dat ik het volledig wil ervaren, ongeacht de uitkomst”. Onbevreesdheid zegt “Het maakt niet uit”, en Kwetsbaarheid “Het doet ertoe”. Onbevreesdheid is volledige onthechting; Kwetsbaarheid is volledige commitment.

Het ontdekken van mijn kwetsbaarheid
Kwetsbaarheid brengt me meer in contact met mezelf, met mijn interne kompas – die fantastische combinatie van instinct en waarden die ik in me draag. Als ik in harmonie ben daarmee, dan is het gemakkelijker om beslissingen te nemen, om actie te ondernemen. Niet omdat ik mijn angst negeer, maar omdat het gemakkelijker is om actie te ondernemen, als ik weet dat mijn motivatie in lijn is met mijn interne kompas. Als ik weet dat ik de maatregelen niet neem voor iemand anders, of omdat ik denk dat ik “moet”. Want eerlijk gezegd maakt het niet uit wat de uitkomst is als ik heb gehandeld in overeenstemming met wat goed voelt voor me.

Het ‘openen van mezelf’, door me kwetsbaar op te stellen maakt de kleine dingen duidelijker, de grote dingen meer weelderig, de gevoelens dieper, de paden beter te zien. Maar het is nog steeds eng. Het is altijd eng. Ik hou mezelf voor dat mijn angst geen slechte zaak is. Want doordat ik mijn kwetsbaarheid toon zie ik langzaam aan mijn wereld ten goede veranderen!

Trots op je tranen

Ik kijk hem aan. De tranen schieten in mijn ogen. ‘Damn’ is mijn eerste gedachte. Niet nu. Niet hier. Niet in deze situatie. Ik kijk om me heen. Verontschuldig me met een korte schouderophaal. “Niks van aantrekken hoor. Ik huil nu eenmaal snel”. Het voelt echter helemaal niet goed. Van binnen balt mijn maag zich samen en dat maakt het er niet beter op. De tranen gaan niet over. Ze blijven zachtjes opwellen. Een half uur later zit ik in de auto. Mijn gedachten gaan terug naar het sollicitatiegesprek dat ik net gevoerd heb. Waarvoor ik zal worden afgewezen. “Niet professioneel gedragen” is waarschijnlijk de boodschap die me verteld wordt. Ik ken het, heb het eerder gehoord. Als ik alleen daaraan denk schieten de tranen me weer in de ogen. Net nu ik ze, de spanning van het gesprek achter me latend, gedroogd had.

Thuis vertel ik over mijn gesprek. En over mijn tranen, dat ik ervan baal. Ervan af wil. Ik wordt toegeknikt. Mijn Lief kent mijn emoties. Hij weet hoe ik sinds een paar jaar leer mijn gevoelens er meer te laten zijn. Dat levert me op dat ik niet meer depressief ben. Minder moe. Meer durf. Het leven de moeite waard vindt. Maar de keerzijde is een stortvloed aan tranen. Die overlopende emmer bij elke zelfbewuste emotie. Daar waar het gaat over verbinding, groei, intense blijdschap of juist de momenten dat deze gevoelens pijnlijk afwezig zijn laten me overstromen. Mijn tranen vormen een deel van mijn persoonlijkheid. Ze zijn er bij een gevoel van dankbaarheid, onschuld,  een vleug van saamhorigheid of een herinnering aan ‘niet gezien worden’. Ze ontstaan uit boosheid, bijvoorbeeld wanneer ik onterecht kritiek kreeg en mijn standpunt niet gezien werd, of wanneer ik ongevraagd advies krijg. En ze ontstaan tijdens all-you-need-is-love momenten, een mooi muziekstuk, een drama-oefening en soms zelfs tijdens een reclame die inspeelt op gevoel. En ze komen zelfs te voorschijn onder de douche wanneer ik me ontspan.

In de jaren die volgen na dit moment volg ik diverse therapieën om me ‘van de tranen af te helpen’. Het enige dat me oplevert is dat ik me er niet meer voor verstop. Dat ik rechtop durf te staan en niet bij voorbaat geen hogere functies aan wil nemen omdat ik ‘nu eenmaal niet zo zakelijk ben’. Maar het ongemak blijft. Zelfs wanneer ik er een filmpje van maak en dat laat zien tijdens een presentatie waarin ik over GaveMensen vertel. Ik accepteer dat ze er zijn, mijn tranen, maar eigenlijk had ik ze liever niet gehad.

Ik zie, doordat er steeds meer gevoelige slimme mensen op mijn pad komen, dat huilen een vorm van uiting is die veel intens levende mensen delen. Het lijkt verweven te zijn met hun persoonlijkheid. Met wie zij zijn. In de stukken die ik las zag ik dat Elaine Aron er zelfs over getwijfeld heeft om het mee te nemen in de vragenlijsten voor HSP omdat zoveel mensen zich erin herkennen, zij huilen veel gemakkelijker dan anderen. Via Elaine leerde ik ook over de koppeling die we maken in ons hoofd tussen statusbepaling en verbinding, ofwel ranking en linking. (Zie oa haar boek ‘De kracht van Zelfwaardering’.) Zij geeft aan dat statusbepaling op zich een gezond onderdeel is van ons leven en dat we ons geregeld vergelijken met anderen om te zien of we beter of slechter zijn dan zij. Het is inherent aan ons sociale karakter. Bij vrienden voelen we ons meestal veilig en behalve een sportief uitstapje of vriendschappelijke uitdaging, bv in een spelletje, voelen we ons ‘gelijkwaardig’. Mensen met wie we ons (nog) niet gelijkwaardig voelen, daar hebben we vaak de connectie mee dat we ook op de ranking-schaal er gevoelens aan verbinden. Zoals ik op keek tegen de man met wie ik in een sollicitatie gesprek zat.

Huilen kan ik ook bij vrienden. Maar daar maak ik er geen punt van. Ik weet dat ze mijn diepe gevoelens accepteren. Maar in een ‘vreemde’ situatie, bij de dokter, in een nieuwe trainingsgroep of werksituatie voelt huilen als zwakte. En het is me ook geregeld overkomen dat het gezien wordt op die manier. Dan werd er op me neergekeken. Ik was niet in staat mijzelf onder controle te houden. In het beste geval werd gedacht dat ik ‘die periode in de maand had’, in het slechtste geval werd ik gezien als labiel.

Ik weet nog dat ik een gesprek had met mijn vader enige tijd geleden waarin hij een voorval vertelde dat hij in zijn werk niet erkend werd. Ik vroeg hem hoe hij daarmee was omgegaan en hij vertelde me, gedetailleerd en in geuren en kleuren hoe hij daar stond aan het bureau van zijn baas. De stukken waar het om ging neergooide, een boze opmerking maakte en met grote stappen de deur uit liep. Ik keek mijn vader aan en zei hem dat ik dit niet deed, ik zou waarschijnlijk gevraagd hebben om een gesprek, zou zijn gaan zitten en was gaan huilen. Mijn vader keek me aan. Zijn lippen tot een streep getrokken. Toen knikte hij kort en zei ‘ja, ik denk dat ik me dan ook niet zou hebben kunnen bedwingen. En dus deed ik het waarschijnlijk zo. Ik had geen andere keuze’…

De keus gezien te worden als vriend/vijand of superieur/inferieur maken we veelal onbewust. Pas toen mijn vader zijn voorbeeld gaf besefte ik me dat ik er zo’n hekel aan heb om me (tijdelijk) als vijand neer te zetten door gewoonweg de verbinding te verbreken, dat ik er niet voor kies. Zelfs niet als het me zou hebben geholpen in die situatie. Het feit dat ik me in alle situaties als ‘verbonden’ opstel maakt echter dat dit iets doet met de ander. Die kan zich ongemakkelijk gaan voelen. En dan kan het gebeuren dat ik ongevraagd getroost wordt bijvoorbeeld (met van die kleine wrijvende gebaartjes over mijn lijf.) Iets waar ik op dat moment geheel geen behoefte aan heb over het algemeen, tenzij het echt mijn allerbeste vrienden zijn. Of vraagt wat er aan de hand is. En wat er dan gebeurd laat zich raden ‘ik ga geruststellen’. Want dat is het enige wat ik op zo’n manier kan bedenken om toch de verbinding te behouden. En dat heeft een positieve kant. Door je gevoel te laten zien en ook nog gerust te stellen laat je zien dat je te vertrouwen bent (als jouw emoties er mogen zijn mag dat immers ook bij anderen). En je geeft ook nog eens aan dat je een attent persoon bent die rekening houdt met de gevoelens van anderen.

Elaine Aron geeft daarnaast aan dat we niet mogen verwachten van de ander wanneer zij de oorzaak zijn van onze tranen, dat zij zich verontschuldigen of aangeven dat ze geen flauw gevoel hebben hoe wij ons voelen. Maar je tranen uitleggen is geen oplossing heb ik ontdekt! Wanneer tranen een uiting zijn van een trigger in ranking is het tijd om trots op je gevoelens te gaan zijn. Verontschuldigen wanneer de ander je als ‘zwak’ ervaart kan opgevat worden als een gebaar van minderwaardigheid. En dat is waarschijnlijk niet wat je wilt. Het is in ieder geval niet wat ik wil. Ik wil trots voelen en ervaren. Tranen zijn immers een teken van gevoeligheid. Het vermogen met een ander mee te leven. Aan te voelen wat de ander nodig heeft. De kunst een verhaal met zoveel emotie te vertellen dat je erin meegenomen wordt. Het is misschien wel makkelijker om je tranen buiten te sluiten door je niet kwetsbaar op te stellen en moeilijke situaties uit de weg te gaan. Er is moed voor nodig om elke dag opnieuw de keuzes te maken om onszelf te laten zien en echt te zijn. Om puur, eerlijk en oprecht te zijn.

Onze cultuur betiteld tranen misschien als zwakte. Maar de onderliggende gevoelens zijn duidelijk een teken zijn van onze mooie menselijkheid kant. Die durven voelen en laten zien dat is geen zwakte, dat is een teken van kracht! Vanaf nu neem ik me voor trots op mijn tranen te zijn en zal ik aangeven dat ik ben dat mijn gevoelens van empathie en verbinding er zijn. In plaats van me verontschuldigen neem ik me voor te zeggen dat ik gewoonweg authentiek reageer en de situatie nu eenmaal lastig vind. Wellicht is er dan geen respect van de ander voor mijn tranen maar mogelijk wel voor mijn eerlijkheid. En dat respect? Het wordt tijd dat ik dat mezelf gun!

Uitstelgedrag

“Nu ga je het echt doen”, spreek ik mezelf streng toe. Mijn benen bewegen richting de keuken waar mijn telefoon op tafel ligt. In plaats van gelijk te gaan zitten en het telefoonnummer te draaien wat ik op een briefje heb geschreven valt mijn blik op het koffiezet apparaat.

“Ach ja, als ik nu eerst koffie zet, dan heb ik dadelijk na het gesprek een beloning” zeg ik tegen mezelf. Ik draai me resoluut om en begin de koffie te zetten. Ondertussen bedenk ik me wat ik precies wil gaan zeggen. Ik merk dat ik nog wat twijfel en voordat ik het weet ben ik het aanrecht even met een nat doekje aan het afdoen en ga ik wat rommelen in huis.

Inmiddels is de koffie klaar dus ik gun het mezelf om even te gaan zitten. Het afgelopen uur ben ik druk bezig geweest dus ik sta het mezelf toe om niet meteen te gaan bellen maar eerst even te ontspannen.

“Jee, wat vliegt de tijd”. Ik schrik als ik op de klok kijk. Het kwartiertje is, door een chat op social media, inmiddels een half uur geworden. Ik baal, want ik moest nog zoveel doen vandaag… Voor ik het weet zit ik op de fiets op weg naar de winkel om boodschappen te doen. Ik loop nog snel even een andere winkel binnen waar ik me bedenk dat ik thuis nog wat van zolder moet pakken zodat ik een vriendin weer vooruit kan helpen. Meteen maar even doen als ik de spullen in de kasten heb gelegd.

Het briefje met het nummer dat ik moet bellen ligt nog altijd op tafel. Ik pak het op en leg het op de kast. Dan vergeet ik het dadelijk niet als ik weer beneden kom…

Ik smeer een boterham en schenk een glas melk in alvorens ik, nog kauwend, naar boven vertrek. Ik neem mezelf voor om dadelijk, na de zolder en het telefoontje, even te gaan zitten.

Om kwart voor 6 schrik ik op… een sleutel in het slot! Mijn vriend is weer thuis en met dat besef weet ik ook dat er weer een dag voorbij is gegaan. Een dag waarin ik druk bezig was, maar waarin ik niet datgene heb gedaan wat ik had moeten doen…

Pffff…. Hebben jullie dat nou ook??
Dat soort uitstelgedrag als je iets moet gaan doen wat je lastig vindt?

Inmiddels heb ik behoorlijk wat tips verzameld, laat me weten als je nog wat goede hebt:

• Bel voor 9 uur ‘s morgens. Dit is handig, omdat de ander dan nog de hele dag voor zich heeft en vaak makkelijker de tijd voor jou zal nemen. Maar het is ook goed voor jezelf. Want door deze deadline kun je jezelf er beter toe aanzetten.
• Wacht niet tot je alles helder hebt wat je wilt zeggen. Zorg wel dat je je doel voor ogen houdt. Ga zitten, haal diep adem en begin!!
• Twijfel eens aan je eigen gedachten. Elke gedachte die nu in je opkomt om ‘toch wat anders te gaan doen’ of ‘eerst meer op te schrijven’ is waarschijnlijk niet waar en enkel door je verzonnen om ‘uitstel te krijgen’. De kans dat uitstel tot afstel leidt zal door je gedachten ontkent worden maar je weet best wel dat ik nu gelijk zou kunnen hebben….
• Zorg voor back-up. Er zijn genoeg mensen die het gevoel hebben dat ze dichtslaan of ‘niet meer weten wat ze moeten zeggen’. De kans is zeer klein dat je echt dichtslaat maar mocht je dit gevoel hebben zorg dan dat je hulp inschakelt. Iemand die bij je is en in het ergste geval de telefoon overneemt. Of ga langs in plaats van bellen. Sta in ieder geval niet toe dat je door dit soort gedachten helemaal niet meer belt.
• Vier je successen! Geniet met volle teugen als het je gelukt is om de moed te tonen te doen wat nodig is om vooruit te komen! Weet dat het de volgende keer weer een klein stukje makkelijker gaat.

Damn! Keihard met mijn kop tegen de muur geknald..

Ik besef dat degene aan de andere kant van de lijn het niet kan zien en toch haal ik onbewust mijn schouders op. “Ik weet het niet hoor Anouk”, zeg ik tegelijkertijd. “Ik baal gewoon. Ik had gehoopt iemand gevonden te hebben die me verder ging helpen maar nu zit ik alsnog alles te doen. En ik had zo goed gezocht om iemand te vinden die helemaal in mijn straatje lag. Mijn sfeer opriep. Dit ook voor anderen doet. Maar blijkbaar had ik een te rooskleurig beeld van hetgeen er geleverd zou worden. Of wilde ik te veel. Dat kan het natuurlijk ook heel goed geweest zijn. Ik wil altijd te veel denk ik.” Ik neem een diepe adem lucht en zucht. “Maar ik ben wel blij dat je dit wilt doen. Dat je me even wilt helpen zodat ik dadelijk deze pagina in ieder geval heb staan.”

Terwijl we over de inhoud van mijn product praten merk ik dat ik meer energie krijg. Ik vertel wat ik bied en door de vragen die gesteld worden aan de andere kant van de lijn kom ik weer een stukje verder. Zoals ook met de vraag “Xandra, ik snap wat je bedoelt wanneer je schrijft dat je video’s en werkboeken hebt gemaakt, maar wat bedoel je precies met het feit dat je uitdagingen aanbiedt?” Een vraag als deze triggert en maakt dat er wat los wordt gemaakt. en wanneer ik gevraag word naar mijn diepere drijfveren achter het programma galmt er in één minuut zo’n passie uit mijn woorden dat we beiden deze woordenstroom het liefst hadden opgenomen om het daarna letterlijk uit te typen.

Ik vertelde Anouk over ondernemers die zichzelf klein houden, niet in hun grootsheid durven gaan staan en daar in mogen oefenen, stap voor stap moediger worden om vervolgens aan de slag te gaan met wat ze werkelijk willen brengen. Die volgorde is een stuk makkelijker dan andersom, wanneer je weet wat je wilt maar niet durft is het behoorlijk frustrerend terwijl als je al op weg bent om moediger te worden dan stimuleert het te weten waarvoor je het doet juist om door te gaan. Zo is de gehele training opgebouwd, heel langzaam van binnen naar buiten.

Ik besef dat ik daarmee niet iedereen zal aanspreken. Er zullen mensen zijn die geneigd zijn om naar een makkelijke oplossing te grijpen of te gaan voor degene die een grote omzet beloont. Anouk stelt me daarom een aantal prikkelende vragen. Op een gegeven moment ziet ze in mijn oorspronkelijke tekst iets staan waarvan ze aangeeft dat dit niet klopt. Xandra, jij werkt niet met mensen die ‘enigszins weten wat ze willen! Jouw doelgroep weet precies wat ie wil. Het zijn mensen die barsten van de ondernemerszin ten tegelijkertijd dreigen te verdrinken in hun maar, maar maar”…

Haar reactie maakt dat ik mijn vingers op het toetsenbord zet en ga typen. Voor ik het weet staat er het volgende op papier: ondernemers die uit hun standaard systeem geschud mogen worden. Die helder voor ogen hebben wat ze willen gaan doen maar niet weten hoe ze daarmee aan de slag kunnen gaan. Of veel te veel tegen zichzelf aanlopen om in beweging te komen. Die barsten van de ondernemerslust maar verdrinken in hun ‘maar, maar maar….’ En ondanks dát, toch graag aan de slag willen!

Ik glunder terwijl ik het voorlees. En ik glunder nog harder wanneer we een half uurtje later ook de laatste perfecte zinnen op papier knallen. Wil jij ondernemen zonder zijwieltjes? En heb je de ballen dit ook te gaan doen? Of wil je heel graag maar durf je nog niet en roep je nu heel hard van binnen ‘hellup!!’… Start dan met deze training. Want fuck it, ondernemen is voor helden. Ook voor die op sokken. 

Voldaan neem ik een slok van mijn thee. Ik zak achterover en loop met 1 oog nog eens schuin door mijn tekst heen. En dan valt het me binnen. Ik werk met mensen die écht naar zichzelf willen gaan kijken. Die het beu zijn allerhande trainingen en workshops te doen en nooit de oplossing te vinden voor hun gevoel van onzekerheid. En ik werk met ondernemers die het zichzelf waard vinden tijd te investeren om hun basis goed neer te zetten zodat ze daarna kunnen gaan knallen.

Maar dat is exact wat ik dus zélf niet gedaan heb door een ander mijn teksten te willen laten schrijven. Zonder inbreng en vooral met weinig moeite van mijn kant. Ik dacht – ik hoopte – dat mijn teksten miraculeus zouden verschijnen. Precies zoals ze bij me hoorden en pasten. Alsof een ander in mijn hoofd was gekropen en eruit had gehaald wat daarin zat. Er nog eens een toverspreuk overheen gooide om er wat glamour aan te geven en het daarna op een zilveren plateautje aan te reiken. Precies wat ik dus altijd tegen iedereen roep dat dus echt echt echt niet mogelijk is. BAM! Die kwam binnen. Gelukkig kan ik lachen om mezelf. Ik had het even nodig. :D

——-

Wil je meer weten over Anouk? Wel, de sessie zoals wij hem (in dit geval telefonisch) hebben gedaan zal binnenkort als nieuwe mogelijkheid binnen haar bedrijf  ‘Copy en co’ verschijnen. Ze gaat dan letterlijk naast jou als ondernemer zitten, kijkt samen met jou naar je tekst en zorgt dat je bij elke zin, elk woord, het onderste uit de kan haalt. Aan het einde van de afspraak heb je een tekst waar je zelf kippenvel van krijgt. En na het meegemaakt te hebben kan ik je deze manier van werken alleen maar van harte aanbevelen!

Dromen over later

Op zaterdagochtend lag ik onder mijn grootste warme dekbed heerlijke plannen te maken voor mijn sportieve toekomst. Maar ondertussen was ik nog niet in beweging komen… Het ging ongeveer zo in mijn hoofd:

“eigenlijk zou het zo fijn zijn als ik fit was en energie kreeg van sporten”.

“Ja! riep mijn onderbewuste positieveling. Dan gaan we een gym in de schuur bouwen en dan ga je daar lekker elke dag een half uurtje bewegen. Lekker swung, lekker relaxed, muziekje erbij. Daarna onder de douche en tintelend van leven de dag beginnen!”

“Hmmm… zei het stemmetje van mijn interne penningmeester. Maar dat kan niet. Die schuur moet dan verbouwd worden en dat kost een paar weken tijd en heel veel geld. En had je niet ook nog een keuken en badkamer die eerst onder handen genomen mochten worden?”

Mijn positieveling liet zich niet zomaar omver blazen dus ze kwam snel terug met een tegenvoorstel: “nou, maar vroeger vond je steppen buiten heel leuk. Alleen kon je knie dat niet zo lang dus als je nou eens zoekt naar dat ene ding, die crosstrainer die je buiten kunt gebruiken?”

Ze was nog niet uitgesproken of ik was er zelf via google search al achtergekomen dat zo’n apparaat “ElliptiGO” heet, steenduur is en tweedehands voor nog bijna 2000 euro op marktplaats wordt verkocht…

Maar ehm, Xandra… en die verbouwing van je keuken dan?” Hoorde ik het stemmetje van mijn penningmeester.

Die werd snel de mond gesnoerd door de argumenten van mijn positieveling dat ik het echt wel waard ben in mezelf te investeren en bovendien dat er belastinggeld vrij komt binnenkort. Ha! Dát inzetten voor mijn gezondheid zou het allerbeste zijn wat ik voor mezelf kon doen!

Ondertussen lag ik nog in bed. Mezelf blij te maken over de vele fantastische filmpjes van mensen die moeiteloos over het asfalt zoeven met dit magische apparaat. Het feit dat ik heel goed weet dat ik na 1 minuut op zo’n ding in de sportschool buiten adem ben, vergeet mijn hoofd even voor het gemak op zo’n moment.

Bijna verdronk ik in gelukszaligheid. Had mezelf al aangemeld voor twee Facebook fansites. Bijna een blog geschreven over hoe fantastisch het leven was en met mijn wind in mijn haren al helemaal….

Totdat ik voelde dat dít het dus was. Dat het hierom ging. Exact dit moment. Daar onder die dekens. Hier ging het om. Bleef ik dromen in het straks? Of ging ik nu in beweging komen, mijn sportkleding aantrekken en mezelf in beweging zetten?

Ik voelde de weerstand in mijn lijf om mezelf los te trekken uit mijn droom. Ik wilde daarin blijven, gelukkig zijn in het toekomstbeeld. Het voelde onwennig, ongemakkelijk en kwetsbaar om dat los te laten en mezelf bloot te stellen aan de realiteit… namelijk het feit dat mijn sportschoenen na drie keer sporten nog echt niet ingelopen waren en ik een hekel had aan zweet dat onherroepelijk zou gaan ontstaan.

Ik herinnerde me weer dat sportscholen daarom ook mooie getrainde lijven verkopen en geen honderden uren zweet. Weg zoevend asfalt. Weg mooie zomerdag. Ik mocht mijn bed uit en door de miezer naar een donkere zaal waar ik binnen de kortste keren met mezelf zou worden geconfronteerd.

Ik wist nu al dat ik het niet ging doen. Dat ik me nogmaals om zou draaien onder die warme deken. En ik voelde dat ik hierin te leren had. Ik mocht kiezen voor wat nu wél mogelijk was. Hopend op een goede toekomst, maar deze niet zo mooi maken in mijn hoofd dat ik er nu niet meer door in beweging kom.

En ik nam me voor dat ik deze beweging mocht zien te vangen komende tijd. Hem omarmen en er laten zijn. Net zolang tot ik mijn kwetsbaarheid had weggeveegd in duizenden zweetdruppels en het een gewoonte wordt om eerst mijn bed uit te komen en te bewegen voordat ik me ga bedenken hoe fijn het zou zijn om dat buiten in de natuur te kunnen doen…

ps: deze blog is uit 2016. Ik had nog geen idee dat ik 1,5 jaar later zou horen over Lu Jong en 3 jaar later yoga docent zou zijn. Dus pas op met wat je jezelf toewenst. Het zou zomaar eens uit kunnen komen :)

Als ik nog niet zielig was dan werd ik het wel…

Komende zomer ga ik trouwen. Althans. Dat staat op de planning. In 2014 werd ik gevraagd op het moment dat we elkaar 10 jaar kenden en het leek een prachtig moment om met circa 12,5 jaar dan de grote stap te gaan wagen.

De vragen uit onze omgeving betreffende een datum , locatie, jurk, feest etc waren door de loop der tijd wat vervaagd maar nu ‘de datum’ dichterbij kwam werd er weer vaker naar geïnformeerd. En steeds opnieuw bemerkte ik dat de spanning in mijn lijf opliep en ik het gesprek uit de weg wilde gaan.

Totdat ik met een vriendin er eens indook. En ik binnen 3 seconden in tranen was, haar vertellende dat er eigenlijk ‘geen oplossing’ was. Ik hád namelijk willen trouwen op een festival. Een plek waar een goede sfeer heerst, er nog 1000 andere dingen zijn die je kunt zien, horen en doen behalve naar ons als paar staren en een omgeving waar een geintje meer dan ergens anders op z’n plek is.

Maar trouwen op het festival wat we gekozen hadden bleek niet mogelijk. Bovendien lieten vele vrienden ons weten ‘gewoon aanwezig te willen zijn’, waar we het dan ook zouden doen. En dus verscheen er een oud beeld in mijn hersenen. Een beeld van een bruid in witte jurk, die – als ze binnenkomt aan haar vaders arm- de hoofden doet draaien. Het beeld van twee mensen plechtig aan tafel, de erecode respecterend aan welke zijde de echtgenote voor en na het huwelijk dient te zitten. En de weggepinkte traantjes van de bezoekers hoe mooi het toch is dat deze twee mensen elkaar beloven eeuwig trouw te zijn.

Een beeld dat me doet verstijven. Wat koude rillingen oproept. Een beeld waardoor ik gelijk een healer wil raadplegen of ik wellicht in een vorig leven op exact dat moment door 10 bandieten ben neergestoken. Een beeld dat alles, maar dan ook alles in mijn lijf in opstand brengt.

Ik wil trouwen in plezier, in blijdschap. In een loszittende jurk waar ik me in kan bewegen. Met lichte zachte stof zodat mijn lijf het leven viert. In een omgeving waar het rustig genoeg ik filosofische gesprekken te voeren over de liefde. Niet enkel over mijn ‘ja’ of ‘het moment van ontmoeting’ maar over het feit dat je in wezen elke dag opnieuw ja zegt tegen je geliefde, wat dat impliceert, wanneer het gemakkelijk is dat te doen of juist niet. Wanneer je liever een dagje wilt overslaan of je juist hoopt dat de dag eindeloos duurt. Gesprékken wil ik hebben. Geen aandacht en belangstelling.

In het gesprek met mijn vriendin voelde ik mijn hoofd gaan bonzen. Mijn slijmvliezen waren vervaarlijk gezwollen en een steek schoot achter mijn oog langs. Zachtjes kreunde ik. Het was te veel gesnotter, te lang gehuild. Een weggepinkte traan van een minuutje kan best maar bij aanhoudende huilbuien krijg ik zoveel klachten dat het uren tot dagen duurt voordat ik me weer prettig voel.

En dus maakte ik me zorgen die dag. Een nieuwe huilbui volgde. Dat gebeurd me vaker. Is eenmaal ‘de knop om’ dan volgen nieuwe buien makkelijker. Die avond zat mijn hoofd vol watten. De volgende ochtend waren mijn oogleden zo dik dat ik mijn ogen wel open kreeg maar ik door de moeite die het me kostte mijn dikke oogleden omhoog te trekken versterkte de hoofdpijn die op de achtergrond nog aanwezig was.

En ergens… ergens die dag besloot ik dat ik dit niet wilde tijdens mijn trouwdag. Niet deze oogleden. Niet de migraine achtige steken. Niet het wattenhoofd. Ik had niks tegen tranen. Ik vind een mislukte foto geen probleem. Maar ik wil me graag wel ‘aanwezig’ voelen op mijn trouwdag. En niet het gevoel hebben dat ik afgesloten ben van de wereld door de watten in mijn hoofd, de waas over mijn ogen en de druk op mijn oren.

Nu heb ik al vaker de vraag gesteld in mijn leven of er wellicht iets te doen is aan ‘huilen’. Vanaf het moment dat ik mijn emoties meer toe ging laten is mijn hoofd geregeld een snotexplosie. Op – voor anderen soms onverwachte momenten – springt er bij mij iets ‘aan’ waar ik geen grip op heb. Omdat het me dwarszat bij sollicitaties, pop gesprekken, te volgen trainingen en in zakelijke setting ben ik er meermalen voor in therapie gegaan. Van medicatie, psycholoog, NLP tot haptonoom… verschillende experts hebben ‘hun best’ gedaan. Ik heb zoveel verschillende hulpverleners gezien dat ik de tel ben kwijtgeraakt. Allemaal brachten ze me iets. Maar het huilen werd zo mogelijk alleen maar erger. Alsof het een ingesleten gedragspatroon werd dat aangeschakeld werd ‘zodra het over mij ging’. 

En weet je. Die tranen horen bij me. Het is een teken van liefde en verbinding. En het feit dat ik het accepteer van mezelf heeft inmiddels vele anderen geholpen. Maar… als je erdoor op gaat zien tegen je eigen trouwdag, als je zo bang bent voor opgezwollen hoofd foto’s en minimaal drie dagen hoofdpijn waardoor je het wil cancellen… dan is er iets niet goed.

Helaas had ik nog geen idee wat ik daarmee ontketende. In de loop van de dag werd het me duidelijk. Er waren  ongelofelijk veel mensen waren die me ‘een gesprek’ aanboden. Maar ik wil niet praten (praten = huilen = nog meer het oude patroon inslijten). Ik wil dit gedragspatroon juist doorbréken.

En ondertussen werd me veel aangeboden. Van mindset via mindfulness, yoga, healers, EMDR en MNRI, hypnose, natuurgeneeskunde, gebeden, kopjes koffie, kopjes thee, gesprekken, NLP, mindset,

Er waren online vrienden die me vertelden ‘dan toch niet op die manier te trouwen’ (duhhuh!), dat foto’s ook een dag ervoor genomen kunnen worden (hoezo ga je ervan uit dat ik foto’s wil of dat dát het probleem zou zijn?) En er waren mensen die met me meedachten in fysieke zin; neussprays, hooikoortsmedicatie, KNO artsen vanwege mogelijke poliepen etc etc.

Opvallend vond ik het aantal reacties van mijn vrienden die me massaal lieten weten dat ze het soms gewoonweg tenenkrommend vonden hoe er gereageerd werd. Het deed me zelfs denken aan een situatie zo’n 1,5 jaar ervoor waarbij ik deze blog schreef over ‘advies krijgen‘ waar je niet op zit te wachten.

En er waren een paar mensen die me vertelden dat ik voldoende in mijn eigen gereedschapskist heb zitten en het er enkel maar uit hoef te toveren. En ja. Dat is waar. Ik weet precies wat me helpt. Tot op heden kwam één iemand met dat aanbod en zij is niet eens coach. Goh, wat een toeval..

Maar wat ik leerde uit deze impulsieve actie zijn hele mooie lessen:
1. Ik hou van mijn tranen. Écht. Diep. Intens gelukkig kan ik ermee zijn.
2. Ik hou niet van de reacties van anderen op mijn tranen. Vooral de combinatie lief en begripvol is dodelijk. Dan houdt het nooit meer op.
3. Humor helpt om de impact van de blik van de ander te breken. Wie mij meer manieren daartoe leert is mijn held.
3. Als mijn tranen niet ophouden krijg ik een sterke fysieke reactie. Deze is niet normaal en ik kan via een simpel bezoekje aan de huisarts nagaan of het probleem zit in hormoonschommels of KNO zaken.
4. Mijn vrienden kwamen niet met oplossingen of voorstellen. Ze waren er voor me en lieten weten hoeveel reacties hier precies pasten bij puntje 2. Ze steunden me door te laten weten welk gevoel dit bij hen opriep.
5. Er zijn heel, heel veel dingen die je tegen iemand kunt zeggen in ‘wat ze moeten doen’. Dat werkt niet. Als je niet zegt hóé werkt het niet want anders had die ander het al gedaan. Voorbeelden hoe je er zelf mee worstelt/geworsteld hebt wél.
7. Er is niets mis met mij. Zie punt 1.
8. Daarom is er ook niets dat met het drinken van vele kopjes koffie of thee meer helderheid nodig heeft.
9. Ik zou me wel minder aan willen trekken van punt 2. Ja dat is waar. Maar erover práten helpt niet. Dan ligt het immers toch weer aan mij, moet ik iets veranderen, er anders tegenaan kijken of ‘begrijpen’. Allemaal zaken die ingaan tegen punt 7.
10. Ik voel de emoties van anderen. Dus ook degenen van punt 2. En ik voel hoeveel onze maatschappij nog te leren heeft om puurheid te waarderen…
11. Ik ben zelf ook nog niet uitgeleerd. Komende dagen zullen er vast nog wel wat kwartjes vallen.

De dag erna kreeg ik inderdaad nog een nieuw inzicht. Wat zou er gebeuren wanneer ik niet zélf provocatieve hulp zoek maar mijn vrienden massaal inschakel om provocatieve reacties terug te geven op de mensen waarvan ik het gevoel heb dat de connectie er net niet is? Toen het idee bij me opkwam moest ik er bijna stiekem om gniffelen. Dan zouden er vele reacties van de dag ervoor een andere lading hebben gekregen.

Uit pure vreugde bedacht ik er gelijk een ‘Stappenplan tegen tranenleed’ voor. De stappen kunnen in willekeurige volgorde genomen worden. Het is wel van belang álles met aandacht en liefde uit te voeren.
1. Erken dat je een kristalkind bent. Je bent een heilig wezen met een bijzondere unieke gave. Niet iedereen zal dit erkennen, maar dit geeft je juist de bevestiging dat je heel hard nodig bent.
2. Lees boeken over zijnsbewustzijn. Je snapt ze waarschijnlijk pas wanneer je dood bent maar tegen die tijd slaap je heel wat rustiger in. Zónder nat kussen.
3. Adem. Adem. Adem. Zonder adem ga je dood. Dan gaan anderen huilen. De bedoeling was dat het huilen stopt dus adem in en heel rustig door je neus weer uit. Train dit minimaal 3,5 uur per dag zittend in een koele donkere ruimte.
4. Bid. Vraag de here je te beschermen. Zijn zoon kon water splitsen. Geef de macht over je tranen aan hen die de kunst beheersen.
5. Draag kristallen en edelstenen bij je om negatieve energie en te grote toestromen aan water van je af te laten vloeien.
6. Zet een ring van vuur ter bescherming om je heen. Je tranen zullen als vanzelf verdampen.
7. Zorg dat je goed geaard bent. Overtollig water zal via je wortels terug naar de aarde stromen.

Ik zou dus niet langer (wat ik nu vaak doe) antwoord blijven geven (eerst vriendelijk daarna op het korrelige af), proberen de connectie te behouden (die ik überhaupt niet voel maar hé als ik érgens goed in ben is het verbinding maken dus met een beetje extra moeite moet dat ook wel goed komen bij mensen die een oordeel over me hebben, wijze raad willen geven of me willen helpen )

Het is zoals psychiater Dirk de Wachter zegt: “Niet weglopen van elkaar in moeilijke momenten, daar is de liefde!” Dát is wat ik me al besef sinds dat ik heel klein ben. Het is daar waar ik moeite ga doen. Dat levert me veel op in verbinding naar de ander. Maar eigenlijk simpelweg niets naar mezelf. En dus mag het ánders. Weet de ander eigenlijk wel dat ze me zijn kwijtgeraakt vraag ik me nu af? En áls ze het weten.. wat dóén ze er dan mee?

Ik zette mijn overdenking op Facebook. Me beseffende dat er genoeg coaches zijn die aan het einde van een sessie blij zouden zijn met dit inzicht als resultaat. En aangezien ik de dag ervoor een actie had uitgeloofd als oplossing voor mijn tranen schoot de opmerking door me heen ‘Facebook is mijn beste coach. Zal ik Mark Zuckerberg maar gewoon 500 euro geven?’ De impact van die gedachte was groot. De tranen sprongen in mijn ogen. Ik besloot een foto te maken om eens vast te leggen hoevaak ik huil. En hoe het eruit ziet.

En terwijl ik een tranenfoto nam bedacht ik me dat het een mooi idee zou zijn om een overzicht van al mijn tranen te maken. Zoals de moeders die al hun kids tantrums online zetten; vanwege ‘de nee’ op een tweede ijsje, vanwege de schep erwtjes waar de kleine geen zin in had, vanwege de schoen die niet aan wilde…

Al mijn tranen op een rijtje. Die van vreugde, van verbinding, van inzicht, van pure opwinding en verdriet. Het leek me een zo mooi plan dat er gelijk nog twee extra tranen over mijn wangen legde. Die ik net op tijd vast wist te leggen om te zorgen dat ze bewaard bleven…. Een eigen #tranenmettuiten verzameling. Héérlijk!

Jezelf iets gunnen is niet egoïstisch

Het is eind 2015 en al een jaar zit er een dame in mijn facebookgroep, een lieverd, die wat mij betreft zou mogen staan als bemoedigingskampioen van Nederland. Mocht je het nodig hebben: zij wordt je grootste fan en zelfs wanneer jij overtuigd bent dat hetgeen je doet ‘niet zoveel voorstelt’ dan is zij degene die je voelbaar kan maken hoe ongelofelijk belangrijk het is wat je doet en dat je vooral door moet gaan.

Ik ken haar, en ik weet ook dat ze niet alleen de ander kan op-liften maar dat ze ook zichzelf klein kan maken. En uit ervaring weet ik hoeveel flexibiliteit het kost om jezelf eens in die andere positie te zetten. Niet altijd de ander voor te laten gaan maar jezelf iets te gunnen. Niet alleen positief over een ander spreken maar ook jezelf eens wat groter mogen maken.
Al een paar maanden geeft ze aan dat ze binnenkort een profielfoto gaat plaatsen. Maar elke keer werd het uitgesteld. Was er iets belangrijks op haar pad gekomen of iemand die haar nodig had.

Toen ze, op de drempel van mijn maand-challenge ‘zichtbaarheid’ aangaf dat ze deze maand een profielfoto zou nemen maar dat het geld was wat haar tegenhield sprong ik erop in.
Ik voelde intuïtief dat dit een opgeworpen drempel was. Dat het niet hetgeen was wat haar daadwerkelijk tegenhield. Het was de storm aan emoties die ze vreesde en die ze uit de weg ging waardoor het niet gebeurde. En dus sprong ik in op haar bericht en zette een oproep in de Facebookgroep.

Oké lieverds, ik heb jullie hulp nodig!!! Eén van de groepsleden wil naar de kapper maar het is te veel geld. En het zou zo fijn voor haar zijn voor een profielfoto. We zijn hier met best veel mensen. Wie wil er eén euro naar me overmaken, samen komen we vast een eind! Stuur een PB als je meedoet!‪ #‎samensterk‬ ‪#‎samenzichtbaar‬ Heel veel mensen reageerden. Veel meer dan ik had durven denken. Binnen een week had ik voldoende geld op mijn rekening om haar naar de kapper te laten gaan, make-up te laten kopen en eventueel nog een leuk shirt of bloesje erbij ook.

Maar ondertussen had zij natuurlijk ook in de gaten wat ik deed en achter de schermen ontspon zich een geheel andere discussie dan de vrijgevigheid die aan de voorzijde zichtbaar was. Ik kreeg een bericht dat ze ‘natuurlijk’ al van plan was naar de kapper te gaan. En dat ze de actie heel erg lief vond maar dat er andere mensen zijn die dit geld veel beter kunnen gebruiken…

Het voelde voor haar egoïstisch om het geld aan te nemen en ik legde uit dat het belangrijk is in het leven om niet alleen te geven maar ook te nemen. Hulp durven vragen en aannemen vinden we als mens ongelofelijk moeilijk maar het is wel wat ons meer menselijk maakt. Maar tegelijkertijd begreep ik hoe zwaar het kan zijn om ‘zomaar’ geld aan te nemen van anderen voor zoiets simpels als de kapper. Hoe je je schaamt wanneer je verteld dat je daar al twaalf jaar geen geld voor hebt gehad.

Toch merkte ik dat ze de mogelijkheid om het aan te nemen ging overwegen. Ze wist dat wanneer ze het geld (dat inmiddels al op mijn bankrekening stond) niet aannam het veel langer zou duren voor ze überhaupt naar de kapper zou gaan. De afweer veranderde en er kwamen vragen op als ‘Xandra, hoe laat ik het weten dat ik het écht waardeer? Dat ik geen profiteur ben, een egoïst?’
Ze wilde zó graag ‘bij ons blijven horen’ dat de mogelijkheid dat iemand slecht over haar zou denken bij het aannemen van dit geld, of een ‘te weinig tonen van dankbaarheid’ leidde tot zorgen en grote twijfels. Bijna vertelde ze dat ze het dáárom dus niet zou gaan doen. Ik reageerde echter laconiek, en mailde terug ‘je gaat niet egoïstisch worden. Je gaat het dus doen’.

Iets aannemen dat een ander in liefde aan je geeft is niet egoïstisch. Schaamte zorgt ervoor dat je het niet aan wilt of kunt nemen en de enige manier om daarmee te dealen is het ten eerste doorbreken en ten tweede erover gaan praten, gaan delen, gaan laten zien dat je dit voelt zodat je van anderen zult horen dat je niet de enige bent die dit ervaart.

Ik schreef haar terug: “Dit aannemen is niet egoïstisch. Dít is waar Brene Brown over schrijft. Dít is schaamte. Dít is de angst voor onverbondenheid. Dít zijn de duiveltjes in je hoofd. Die redenen zitten in je hoofd. Het is geen waarheid. Je ráákt mensen niet kwijt als je het aanneemt. Ze denken niet slechter of minder over je. Waarschijnlijk zijn ze blij dat ze bij mochten dragen. Zijn ze trots op jou en krijgen ze het gevoel dat wij, (lees zij) GaveMensen zijn. Bijdragen dat willen ze!”

De vraag is, zo schreef ik haar: durf jij over je schaduw te stappen, je ego in de ogen te kijken en te zeggen: ‘en nu houd je je mond dicht. Deze mensen gunnen me dit. Wilden me dit geven. Behalve dat ze me het beste wensen hebben ze de moeite genomen om het daadwerkelijk over te maken. Beste ego. Ik ga ervan genieten. Ik mag dit van mezelf. Een ander moment maak ik me wel weer klein, nederig, de helper. Maar dit is mijn moment om ook te mogen nemen. Om te zien dat ik even in het middelpunt mag staan.’

Nog even mailden we heen en weer. Ik beloofde er een blog over te schrijven en we maakten een afspraak om elkaar bij een kapper in Utrecht te treffen. Een week later was het zover. Ik zat in de auto en reed rondjes in de wijk om een parkeerplek te vinden. Ik wist dat er ergens een pleintje was maar kon het steegje niet vinden naar de ingang daarvan en dus was ik uiteindelijk net op tijd voor de afspraak. “ik ben bij de kapper, waar ben jij?” sms’te ik haar en binnen 3 tellen stond ze in de deuropening en gaf me een dikke knuffel.

Ze had lang haar, tot ruim halverwege haar rug. Maak je er straks ff een staart van zodat je kunt doneren? Vroeg ik aan haar. Ik wist dat ze dit graag wilde. Ze keek me aan. “Xandra, dat heb ik al gedaan. Dit is er over. De kinderen in de klas vonden het bijzonder dat ik nu niet meer degene ben met het langste haar”. Mijn mond viel open maar ze praatte door en er was geen tijd om te reageren op het feit dat ik dacht dat ze nu al het langste haar had wat ik ooit gezien had, laat staan dat hiervan dus al een deel was ingeleverd. Op dat moment denk ik dat bij mij pas het kwartje viel hoe lang twaalf jaar lang niet naar de kapper gaan eindelijk is..

Met een maskertje in haar haar lag ze in de stoel bij de wastafel en we spraken even over kappers, kinderen en hoe moedig ze was dat ze dit deed. Om iets na elven mocht ze eindelijk in de stoel gaan zitten. Ze nam plaats en de kapper drapeerde de zwarte cape om haar heen. Omdat het te lang ging duren en ik mijn volgende afspraak bijna niet zou halen moest ik een keuze maken. Pinnen in de winkel was niet mogelijk en dus rende ik met een korte ‘tot zo’ de zaak uit en tien deuren verderop de AH in. Racend door de winkel op zoek naar een kaartje en zoekend naar een pinautomaat had ik geen tijd om stil te staan bij hetgeen dit betekende voor haar.

Maar toen ik terugkwam met de envelop, deze in haar handen legde en de tranen in haar ogen zag schoot ik ook bijna vol. De kapper zag het gebaar en zei ‘is dit voor haar verjaardag?’ Ik keek hem aan, keek de vrouw om wie het ging in de ogen en zei ‘een verjaardag is maar één dagje. Dit is voor een nieuw leven’….

Wat een stap had zij gezet. Wat was ik trots op haar! Jezelf kleiner kunnen maken, kunnen luisteren, de ander écht zien en begrijpen zijn een deugd. Maar ze mogen in balans zijn. Je mag jezelf ook af en toe belangrijk maken. Iets ontvangen. Aangeven dat je het waard bent. Ik wist dat vandaag de balans een klein beetje hersteld werd voor haar. Ik gaf haar een dikke zoen en liep met een brok in mijn keel de zaak uit. Op straat mocht ik mijn tranen eindelijk laten stromen….