Er bestaat een foto van mij uit mijn studententijd. Eentje die net vanuit een verkeerde hoek genomen is, eentje waarvan ‘men’ van alles kan denken. Eentje waarvoor ik me schaam, ook al heb jij hem als lezer nooit gezien. Maar het feit dat hij er is, dat hij bestaat en dat de mogelijkheid er is dat je hem wellicht zou kunnen zien…. (en met name wat je dan wellicht zou kunnen denken) …. die gedachte zat me lange tijd dwars…..
Inmiddels is dat gelukkig niet meer zo. ik heb, juist door erover te praten dit achter me gelaten. Maar wel raar eigenlijk, dat ik elke dag opsta, het leven aanga, ‘mijn ding doe’ en probeer gelukkig te zijn, terwijl ik op onbewust niveau nog wat oude schaamte/pijn probeer weg te stoppen onder veilige onwetendheid. Want hoewel het bovenstaande voorval inmiddels ‘verwerkt’ is, kom ik vrijwel dagelijks een trigger tegen die me raakt in iets waar ik me een seconde daarvoor nog niet bewust van was.
Ik weet (gelukkig kunnen er veel weetjes in mijn hoofd), dat ik op deze manier energie verspil en niet volledig in het NU kan zijn. Mindfulness, flow, passie…, al die dingen verdwijnen als sneeuw voor de zon als je je druk maakt om de onzinnigheden van wat anderen van je denken. Maar tegelijkertijd is het ’t moeilijkste in mijn leven om mijn ‘zachte onderbuik’ te tonen aan de buitenwereld. Om onbevreesd mijn kwetsbaarheid te tonen. Omdat deze daad van moedigheid, gecombineerd met het diepere weten dat ik niet dood zal gaan aan de mening van een ander, mij uiteindelijk sterker maakt en verder brengt.
Laatst kwam ik deze quote tegen; ‘een litteken is een teken dat jij sterker was dan hetgeen je probeerde te raken’.
Die vind ik zo mooi!
Ik heb vele littekens; op mijn lijf en mijn ziel.
Toch kies ik tegenwoordig voor kwetsbaar.
Niet langer houd ik mezelf groot, doe ik me beter voor dan ik ben.
Maar mijn god… het is een oneindig veel moeilijkere keuze dan onbevreesdheid!
Onbevreesdheid zegt “Kan me niet schelen wat er gebeurd”, Kwetsbaarheid zegt “Ik geef er zo veel om dat ik het volledig wil ervaren, ongeacht de uitkomst”. Onbevreesdheid zegt “Het maakt niet uit”, en Kwetsbaarheid “Het doet ertoe”. Onbevreesdheid is volledige onthechting; Kwetsbaarheid is volledige commitment.
Het ontdekken van mijn kwetsbaarheid
Kwetsbaarheid brengt me meer in contact met mezelf, met mijn interne kompas – die fantastische combinatie van instinct en waarden die ik in me draag. Als ik in harmonie ben daarmee, dan is het gemakkelijker om beslissingen te nemen, om actie te ondernemen. Niet omdat ik mijn angst negeer, maar omdat het gemakkelijker is om actie te ondernemen, als ik weet dat mijn motivatie in lijn is met mijn interne kompas. Als ik weet dat ik de maatregelen niet neem voor iemand anders, of omdat ik denk dat ik “moet”. Want eerlijk gezegd maakt het niet uit wat de uitkomst is als ik heb gehandeld in overeenstemming met wat goed voelt voor me.
Het ‘openen van mezelf’, door me kwetsbaar op te stellen maakt de kleine dingen duidelijker, de grote dingen meer weelderig, de gevoelens dieper, de paden beter te zien. Maar het is nog steeds eng. Het is altijd eng. Ik hou mezelf voor dat mijn angst geen slechte zaak is. Want doordat ik mijn kwetsbaarheid toon zie ik langzaam aan mijn wereld ten goede veranderen!