De afgelopen dagen heeft er een soort positieve orkaan in me gewoed. Een storm aan emoties die alles wat ik eerder ervoer in een nieuw daglicht zette. Het begon op de eerste dag na een drukke periode. Tegelijkertijd was ik gestart met een antibioticakuur en voelde ik hoe ik lichamelijk letterlijk ‘opknapte’. Hoewel er gewaarschuwd was in de apotheek voor vermoeidheid voelde ik de energie terug mijn lijf in stromen. Een nieuw begin. Zó voelt het.
Een nieuw begin betekent ook afscheid nemen. Afscheid van gedachten, afscheid van gevoelens. Afscheid van manieren van reageren. Ik merkte dat er in mij behoefte ontstond om enkele zaken die op de lange baan waren geschoven weer eens ‘aan te gaan pakken’. En toen ik gister tijdens een buitenmaaltijd merkte dat ik wilde gaan klagen over een licht briesje sprak ik mezelf toe; ‘het is tijd om die automatische gedachten aan te pakken’ en liep naar de auto om een vest te halen. Maar het liet me niet zomaar los.
Veranderen is niet makkelijk, het vereist alertheid op je eigen patronen en met een aantal mensen is het gemakkelijker en ook veel leuker.
Ik zag een post van Lucy Lambriex voorbijkomen op Facebook genaamd “I just practice being a good person“. Ze schreef erbij: “E e n m a a n d n i e t k l a g e n. Wie doet er mee?” Ik meldde me aan en schreef “Zal ik een facebookgroep aanmaken Lucy? Waarin we allemaal, als het ons een zo uitkomt, kunnen delen hoe het voelt om niet te klagen? Wat we ermee leren en afleren, voelen ervaren en groeien?” Ik kwam gelijk in beweging en zo ontstond binnen enkele uren een groep van inmiddels tientallen mensen, die bezig zijn met mindfullness, bewustzijn, geweldloze communicatie en ‘minder klagen’. In de facebook groep inspireren we elkaar door het delen van verhalen en hopelijk volgen komende maand ook foto’s, video’s, tips en ervaringen.
Ik ben er ook al eerder mee bezig geweest natuurlijk. ‘Niet klagen’ komt dan ook niet uit de lucht vallen.
Sinds ik 14 jaar geleden startte met een NLP opleiding let ik op mijn taalgebruik en probeer positieve woorden te gebruiken. Elke boodschap kun je op verschillende manieren formuleren, zoals ik ook al eens in deze blog aangaf. Komende maand ga ik proberen om extra zuinig te zijn met kritiek op de kleine dingen in mijn leven. Met name mijn lichamelijke gezondheid, weersgesteldheid en rommel in huis zijn aandachtspuntjes. Dus heb ik mezelf voorgenomen om juist op dit soort momenten bij mezelf en mijn behoeften stil te staan, te kijken wat er is om wél te waarderen en even extra gul te zijn met complimenten. Voor mijn fysieke gesteldheid zal ik eens wat gaan verzinnen en voor het huishouden haal ik desnoods af en toe weer even de buurvrouw van mevrouw proper erbij…
De komende maand is er één van zelfcompassie en van mindfullness. Mild zijn voor mezelf en bewust zijn van het stemmetje in mijn hoofd dat voortdurend aangeeft wat er allemaal toch zo ‘vervelend is’. En van de kritiek die we leveren op onszelf en anderen. Het heeft óók te maken met wat Els Jansen meldde als haar uitdaging tijdens deze 30 dagen: ‘niet meegaan in het geklaag van anderen’. Van haar leerde ik overigens mindFOOLness tijdens het jaartraject clownerie dat ik gedaan heb. Een aanrader voor iedereen die actief met ‘die stemmetjes’ aan de slag wil. Genoeg kanten om mee aan de slag te gaan en te blijven dus!
Vandaag tijdens mijn eerste dag merkte ik gelijk dat er in mijn hoofd de gedachte ‘maar ik mag er niet over klagen’ opkwam toen ik op een miscommunicatie stuitte. Die stem legde ik het zwijgen op, ondernam actie en besprak de situatie. Het bleek dat ik helemaal niet zo duidelijk was geweest over mijn verwachtingen. Mooi, weer even een spiegel en ik ben amper begonnen. De ander rechtstreeks aanspreken en zeggen wat ik nodig heb blijven dus op mijn lijstje staan voor komende maand om frustraties te vermijden. De overige uitdagingen vandaag waren een ontdooide vriezer en de poging om in mijn eentje een houten bank te versjouwen wat we beter met z’n tweeën hadden kunnen doen. Ik leerde dat kiezen voor acceptatie in het eerste geval voelde als iets wat ik eraan kon ‘doen’. En de tweede situatie; ik hád makkelijk hulp kunnen vragen, was me bewust van het feit dat ik me bijna tegen liet houden om dit te doen omdat mijn Lief druk bezig was, vroeg mijn oudste om even te helpen en was trots dat het ons gewoon lukte.
Ga ik de komende maand mijn gedachten en gevoelens elke dag delen? Ik weet het niet, ik ga het ontdekken… Wat zou het fijn zijn als mijn hoofd zonder klachten zou zijn, als ik alles kon laten voor wat het was, zonder me druk te maken over hoe ik het zou willen …Meer waarschijnlijk is het dat ik me bewust wordt van mijn wensen en verlangens, mijn communicatie en mezelf proberen in beweging te krijgen. Ik zal op mijn snufferd gaan, bloopers maken en tóch gaan klagen. Maar dat is juist het mooie, ik hoef niet te ‘slagen’. Mezelf bewust worden van mijn uitglijder, deze eens goed besnuffelen en met nieuwe moed weer verder gaan. Door ermee bezig te zijn wordt de wereld weer een beetje mooier! Dank jullie wel allemaal!
Update:
Dertig dagen geleden ging ik de uitdaging aan om ‘minder te klagen’. Ik schreef er al eerder hierboven over waarin ik onder andere zei: “Ik zal op mijn snufferd gaan, bloopers maken en tóch gaan klagen. Maar dat is juist het mooie, ik hoef niet te ‘slagen’. Mezelf bewust worden van mijn uitglijder, deze eens goed besnuffelen en met nieuwe moed weer verder gaan. Door ermee bezig te zijn wordt de wereld weer een beetje mooier!”
En wat was ik blij dat ik dat al van tevoren schreef! Want wat ben ik vaak onderuit gegaan. Ik heb zo ongelofelijk vaak op mijn tong gebeten als ik weer eens vermoeid na een lange dag geconfronteerd werd met ‘iets wat ook nog even mag gebeuren’, met pijnlijke knieën of andere lichamelijke ongemakken omdat mijn lijf nu ook eenmaal maar een lijf is, met klagende kinderen die echt nergens lang tevreden mee lijken te zijn en lange wachtrijen terwijl de school bijna uit is en je geen tijd hebt om ‘rustig te blijven’.
Wat goed om dan ‘rustig als toeschouwer’ jezelf en je situatie te kunnen bekijken en te bedenken dat dit pure weerstand is. Weerstand tegen dat wat is, tegen het leven zelf, weerstand tegen het NU wat niet zo mooi is als je je het NU had voorgesteld. Door me er bewust van te worden kon ik ineens deze maand ‘genieten van regendruppels op mijn hoofd’, ‘dankbaar zijn voor een juf die mijn dochtertje echt niet zomaar van het schoolplein af zal laten gaan zonder dat ze weet dat er iemand is die haar op komt halen, ook als dat wat langer duurt dan verwacht’ en kon ik genieten van de momenten waarop mijn lijf wel lekker voelde en ik meer vrijheid kreeg om te doen wat ik ook nog even moest doen.
Mijn Lief wist me gister te melden dat hij merkte dat ik ‘ermee bezig was’. Na mijn eerste daverende lachbui daarom besefte ik me dat hij gelijk heeft. De komende maanden ga ik zeker door om me hiervan bewust te zijn. Maar zoals met alle goede dingen in het leven weet ik ook dat er op een gegeven moment ‘gewenning’ op kan treden. Dus volgend jaar juni staat gewoon weer een maand ‘minder klagen’ op mijn programma.
En wat was het een mooie maand om samen met mensen te delen! Na de eerste positieve berichten ontstond rondom dag 20 ineens een omslagpunt waarbij men ging delen wanneer er tóch geklaagd was. Wat een prachtige opmerkingen want het geeft aan hoeveel het al had opgeleverd de weken ervoor. Wat doet dat nu met je…. minder klagen? Een impressie van een maand ‘proberen je bewust te zijn van je gedachten en minder te klagen’;
Facebook groep ’30 dagen minder klagen’
Een prachtige post vond ik deze “Wanneer ik me irriteer, merk ik dat het meestal is over iets wat al een verhaaltje is in mijn hoofd, of een boek of een encyclopedie.. Een overtuiging of een mening over iets dat al bestaat zeg maar.. Zo van.. kunnen de kids nu echt niet hun kamer altijd zelf opruimen.. Of kan de belastingdienst niet echt beter zijn best doen om het makkelijker te maken.. Ik weet dat kinderen niet met het behalen van hun zesde verjaardag op kamers kunnen en ik weet ook dat de belasting van alle Nederlanders bijhouden best een flinke klus is. Maar in mijn hoofd ga ik er dus blijkbaar vanuit dat alles overal perfect loopt en dat ik daar alleen maar tussendoor hoef te fladderen..” (waarschijnlijk omdat hij zo ongelofelijk herkenbaar voor me is). Eline ging met dit gegeven aan de slag en beschreef in enkele posts haar leerproces gedurende deze maand: In mijn hoofd wilde ik alweer beginnen te mopperen…maar iets weerhield me: Bewustzijn… Ik vroeg me af waarom ik zou mopperen en klagen? Waarom laat ik het niet gewoon gebeuren? Waarom wil dat alles precies zo verloopt? Wat als het anders loopt, mag dat? En, ik heb het losgelaten. Heerlijk! De tweede week schreef Eline ‘Ik vond het al heerlijk om mensen te bemoedigen. Maar, nu ik meedoe aan 30 dagen zonder klagen, merk ik dat ik steeds meer ideeën in mijn hoofd krijg om het klagen om te zetten in iets constructiefs. Net of er ruimte in mijn hoofd ontstaat…misschien door gebrek aan klagen, misschien doordat vernieuwende gedachten zo meer doorgang krijgen.. Het voelt in ieder geval geweldig! Dit ga ik vasthouden!’ om uiteindelijk in de laatste post te schrijven: ‘Momenteel gaat het me erg goed af om niet te klagen…zelfs niet in mijn hoofd! Er is een knop omgegaan bij mij die mijn ogen heeft geopend. En ik ga nu kiezen voor mezelf. Het mooie is dat het gevoel dat ik kan kiezen me nu zoveel geeft, dat ik geen reden meer heb om te klagen. #blij’
Brigitte schrijft: ‘zou het komen door de vervolgstappen van deze challenge, waardoor ik minder jaag en niet klaag? Gisteren vielen een aantal puzzelstukjes op hun plaats. Mede door deze challenge heb ik meer ruimte om om me heen te kijken en ook dieper in mezelf te kijken’. En dat dieper in jezelf kijken deden meerdere mensen. Sommigen deelden het in de groep, enkelen waren er ‘voor zichzelf mee bezig’ en lazen enkel wat geschreven werd. Zoals bijvoorbeeld het proces van Mieke, die ons bijna dagelijks op de hoogte hield van haar proces. Sinds deze uitdaging aan de gang is ben ik duidelijker tegen mijn huisgenoten, schrijft ze ongeveer halverwege. Ik zeg wat ik vind ipv van geërgerd rond te lopen. En even later: Nu ik bewuster bezig ben met mijn reactie op de omstandigheden merk ik ook beter op waar ik wél blij mee ben. Complimenten geven lukt niet als ik in de klaagstand zit, terwijl ik weer hoeveel leuker het is om te complimenteren ipv te klagen.
Complimenten geven is lastiger wanneer je in ‘klaagstand’ zit. Andersom geldt blijkbaar ook, als je ‘minder klaagt’ van binnen gebeurd er blijkbaar ook iets met je wat ‘aan de buitenkant’ zichtbaar is. Marjolijn beschreef enkele vragen die ze had gekregen van mensen in haar omgeving. Van “ben je afgevallen?” tot “ben je op vakantie geweest?” en zelfs “de kinderen slapen zeker goed de laatste tijd?” en hoewel ze allemaal ontkennend beantwoord mochten worden maakte het haar wél bewust van het feit dat mensen er blijkbaar de vinger er niet op kunnen leggen, maar ze er er dus blijkbaar wél ontspannen uitziet. Naar aanleiding van deze post van Marjolijn overdacht ook Dominika haar ervaringen. Ook zij kreeg positieve opmerkingen van de mensen om haar heen. Ze schreef erbij ‘zelf merk ik dat ik vaker lach en leuke dingen eerder zie. Zou dit komen door het negatieve steeds beter los te laten? Het voelt in elk geval goed!’
En nu verder…
We kunnen mensen, omstandigheden en situaties niet veranderen. We kunnen enkel proberen om ons eigen pad te bewandelen. En me daar bewust van zijn geeft ruimte, rust en een gevoel van kracht. Wat een heerlijke challenge afgelopen maand!
Omdat mijn vakantie op het punt staat te beginnen ga ik Juli omdopen tot de maand ‘minder social media’. Vanmorgen nog voor het opstaan pakte ik uit gewoonte mijn telefoon, checkte mail en Facebook en bedacht me toen dat er een nieuwe maand ingegaan was. Dat dit ‘dus’ niet meer de bedoeling was. Ik drukte mijn telefoon uit, zonder te klagen – dat dan weer wel – en bedacht me dat ik komende maand veel zou gaan leren. Over irritatie, jezelf iets ontzeggen en waarschijnlijk nog veel – veel meer. Mooi dat zoiets kleins als een maanduitdaging je zoveel kan brengen..!