Gastblog van Mark Verhees (4positiviteit)
Ruim 3 jaar geleden ontdekte ik na een lange zoektocht mijn ware passie. Ik schreef: “Als ik dood ga, wil ik dat mensen waar ik van houd met een grote glimlach aan me terugdenken en beseffen dat ik een positieve bijdrage heb geleverd aan henzelf. Dat mijn leven een krachtige, positieve betekenis heeft gehad.” Dat was een openbaring die mezelf diep raakte.
Vanaf dat moment had ik echt een doel. Ik raakte gefascineerd door de nieuwe wetenschap van de positieve psychologie. Ik ging steeds meer lezen en kreeg de behoefte om de kennis toe te passen in mijn eigen leven.
Ik was zo enthousiast over mijn ervaringen dat ik behoefte kreeg om het op te schrijven. Ik bedacht me dat een blog wel iets voor me zou zijn. Ik wilde direct in de titel van de blog duidelijk maken waarom ik schreef: ‘Voor positiviteit’. Ik wilde mijn naam koppelen aan mijn waarom. “Als mensen dan later aan positiviteit denken, dan denken ze aan mij.” Een vooruitziende gedachte.
Ik ging schrijven en langzamerhand werden de blogs steeds persoonlijker. Het ging over mij en mijn ontdekkingen. Bloggen was in het begin nog vrij anoniem. Ik vertelde alleen in zeer veilige kringen over het bestaan van mijn site. Ouders, broer, familie en enkele vrienden.
Ik bleef delen wat me raakte. Dit opende mezelf. Hierbij voelde ik me vaak enorm kwetsbaar. “Wat zouden mensen er wel niet van denken?” Door vele positieve emoties te ervaren had ik het lef om door te gaan. En ergens voelde ik dat dit goed voor me was. Nog niet wetend hoe goed en hoe belangrijk.
Steeds meer mensen gingen mijn blog volgen. En ik deelde veel, heel veel. Ik schreef op een gegeven moment gedichten waar ik zelf enorm bij zat te huilen. En de eerste keer dat ik een echt persoonlijk gedicht plaatste, voelde ik me ongelofelijk kwetsbaar. De hele dag was ik bang voor de oordelen van mensen.
En wat gebeurde er? Er ontstond een enorm enthousiasme. Mensen waren diepgeraakt. Ik ervaarde dat mijn openheid en mijn kwetsbaarheid met de woorden doorgegeven werd. Het was voor mij een openbaring. “Als ik met de juiste intentie iets persoonlijks opschrijf, dan voelen mensen dit. Echt. Puur.” Ik vond het ongelofelijk dat woorden mijn intentie zo mooi doorgeven.
De uitdaging was vervolgens om zo dicht mogelijk bij mijn eigen gevoel, mijn hart en mijn passie te komen en te blijven. Er volgden nog vele, vele momenten waarop ik me enorm kwetsbaar voelde. Zoals bij het verschijnen van mijn persoonlijke boek ‘Voor positiviteit’. En iedere keer als angsten verschenen, bleef ik rustig. Oké, dit hoort er bij. Mensen mogen er over oordelen en er alles van vinden. Dat is niet aan mij. Het belangrijkste is: Wat wil ik zelf geven? Waarom? Ik keer dan in mezelf terug. In mijn waarom. In mijn passie. Ik kan dan van binnenuit handelen en doen wat me te doen staat.
Inmiddels ben ik er van overtuigd dat het openlijk bloggen over mezelf een meer dan fantastische keuze was. Daardoor ben ik als persoon gegroeid. Ik heb mezelf geopend. Iedereen mag me zien zoals ik ben. Ook mijn angsten, mijn onzekerheden en mijn fouten. Ze horen er gewoon bij.
De beloning voor kwetsbaarheid is namelijk prachtig. Ik accepteer mezelf. Ik houd van mezelf. En ik maak zo’n diepe, prachtige verbinding met vele, mooie mensen.