Mijn auto is in elkaar gereden. Het gebeurde afgelopen maandag. Ik was binnen (in de keuken) en hoorde erg veel herrie. Snel liep ik naar de trap en riep naar boven of alles goed was. Ik kreeg een wat vreemde reactie. Hoezo wisten zij niet waar ik het over had? Die herrie was toch daarvandaan gekomen? Tot 5 minuten later de deurbel ging en de overbuurman op de stoep stond….
Vier auto’s waren er in totaal bij betrokken. Naast die van mij ook degene van twee buren en natuurlijk de auto van degene die het ongeluk veroorzaakt had. Ik was en bleef rustig. Nam de schade op, bedacht me ‘dat het maar spullen waren’ en dat het wel goed zou komen. In de dagen erna bleef dit gevoel hoewel het me uren kostte om alles geregeld te krijgen.
Mijn gedachten gingen echter uit naar degene die dit veroorzaakt had. Met als hoogtepunt het moment dat ik mocht gaan vragen of ze de papieren voor de verzekering wilde ondertekenen. Want tsja, het zou je niet in de koude kleren gaan zitten… 3 auto’s beschadigd, 3 gezinnen die ‘iets’ van je vinden en waarschijnlijk niet het meest positieve…
Zou ze het wel op prijs stellen als ik ineens op de stoep sta? Overval ik haar er dan niet mee? Als ik SMS, komt dat niet erg afwijzend over? Ik merkte dat ik in gedachten erg bezig was met haar gevoel. Met hoe zij mijn acties zou interpreteren. En daarmee maakte ik het mezelf vooral ook erg lastig!
Ik heb dus de situatie omgedraaid en ben gaan bedenken wat ik het liefste wilde. Door bij mezelf te blijven kreeg ik ruimte om gewoon te doen wat er gedaan moest worden. Ineens was mijn uitstelgedrag voorbij en kwam ik in actie. En daardoor kreeg zij ook de mogelijkheid om zichzelf te zijn en vanuit zichzelf te reageren op mijn voorstel. Door bij mezelf te blijven en in actie te komen voelde het alsof er een last van mijn schouders viel.