In mijn eerdere blog vertelde ik over mijn keuzeproces. Want door ‘ja’ te zeggen tegen een hele mooie nieuwe uitdaging zou ik ook andere zaken af mogen gaan zeggen. Hoewel mijn eigen praktijk blijft bestaan zullen mijn afspraken enkel aan het einde van de week gepland mogen gaan worden. De geluksroute in Wijchen (die begin september gehouden zou worden, omdat ik enkele maanden geleden het gevoel had dat ik begin september een feest te vieren had) wordt uitgesteld naar het voorjaar 2015. En dan nog kan het enkel doorgaan wanneer er een aantal mede-organisatoren het mee op gaan pakken. En mijn uitverkochte ‘eerlijk-delen’avonden werden afgezegd. Helaas dus geen gezellige deelavonden met kwetsbaarheid-op-het-hoogste-niveau.
Daarvoor in de plaats komt de uitdaging om Feniks Talent b.v. te gaan leiden, zodat hoogbegaafde drop-outs een plek krijgen om weer goed in hun vel en goed tot hun recht te gaan komen.
Een uitdaging waar ik -ondanks dat hij inhoudelijk op mijn lijf geschreven lijkt – wel even over na heb mogen denken. Een uitdaging als deze impliceert dat ik mensen aan mag gaan sturen in een proces waarvan zij inhoudelijk en procedureel beter op de hoogte zijn en zullen blijven. Ik zal er bovendien niet de hele week zijn en het gevoel wat een part-timer kan ervaren ‘ik mis zoveel als ik er niet ben’ kan ook mij ten deel vallen. Daarnaast zitten we met passend onderwijs en transitie jeugdzorg in een tijd waarbij we als organisatie dan wel hard nodig zijn, maar waarvoor weinig instanties gemakkelijk hun beurs opentrekken. En toch zal er een oplossing gevonden mogen worden willen we op langere termijn nog bestaan. Anders vergaat het eenzelfde lot als het Centrum van Creatief Leren, waar Feniks de opvolger van is.
Maar nóg meer dan de vorm raakt mij de persoonlijke uitnodiging achter de taak. Gisteravond, tijdens het kampvuur werd dit zo treffend verwoord door één van mijn nieuwe medewerkers: ‘Xandra, mag jij van jezelf de directrice zijn die je bent? Los van ‘hoe een leidinggevende zou horen te zijn?’
In mijn workshop ‘de Moed om te Falen’ hebben we het vaak over dit proces. In verschillende bewoordingen komt ‘jezelf durven zijn’ aan de orde. Niet hoe het hoort, wel hoe je bent. Met alle fouten, onzekerheden en in volledige openheid.
Het is nu aan mij om het, op nieuw terrein, te gaan laten zien. Misschien werd dát wel bedoeld toen ik in mijn agenda schreef ‘week 34… kwetsbaarheid op het hoogste niveau.