Ik zie me nog staan. Begin juni 2012.
Recht tegenover mijn Lief. Middenin de kamer.
Ik voelde me enigszins verhit en weet zeker dat mijn haren verwilderd zaten.
Neeeeeee!!! riep ik bijna uit
Een diepe zucht kwam er als wijze van ondersteuning direct achteraan.
Mijn Lief keek me rustig aan, zijn hoofd wat schuin.
‘Nou ja zeg, ik probeer alleen maar mee te denken’.
Je vroeg me om een bedrijfsnaam en kwam zelf met een associatie in wat je doet met en voor mensen.
En dus zei ik dat je een emotiecoach bent. Dat is het enige.
Want dat is wat je doet. Je helpt ze met hun gevoel.
Niet zo moeilijk doen Xandra, gewoon zeggen wat je doet is het beste.
Het hoeft allemaal niet zo fancy.
Ik voelde een snik in me opwellen.
Hoe was het mogelijk dat de liefste man ter wereld me niet wilde of kon helpen?
Ik wilde enkel een positieve omschrijving voor mijn werk.
Een manier waarop mensen eeen fijne associatie met me konden maken en direct zouden begrijpen wat ik doe.
En niet de een of andere zweefnaam die niets zegt…
Of wellicht nog erger…
Waar iemand allerlei negatieve associaties bij kan maken…
Hoe heb ik in de tussenliggende tijd al vaak gelachen om mezelf.
Hoe heerlijk om te weten dat je knetterhard vastzit in een oordelende gedachte
Een zelfbewuste… eentje waarvan je denkt dat die van anderen afkomstig is…
Het is nu drie jaar later en ik ben vandaag mijn online programma aan het uitwerken.
En net wanneer ik klaar ben met het in beeld brengen van de basis van waaruit ik werk
zie ik ineens iets wat me in een onbedaarlijke lach doet schieten.
Voor me ligt het universele protocol dat door de schrijvers van Grip op je Gevoel is ontwikkeld
en waar ik in mijn online traject invulling ga geven voor iedereen die worstelt met zelfbewuste emoties.
Hoe fantastisch is het dat ik daarvoor toestemming kreeg via de uitgever afgelopen week?!!
Mijn Lief had gelijk… ik ben emotiecoach!
En sterker nog…
ik geloof dat ik er inmiddels rete-trots op ben!