Ik weet nog dat ik vroeger ‘s ochtends wakker kon worden en zowel mezelf als de wereld te gek kon vinden. Diep van binnen wist ik, als 5 jarig meisje, dat ik geweldig was en ik wilde dat ook niets liever dan verbeelden.
Zo speelde ik de perfecte mama, kon ik boeven vangen, was nergens bang voor, bluste onderweg een brandje en ach… als ik wilde won ik ook nog even een oorlog. Bovendien vond ik mezelf mooi, er is geen herinnering meer aan missende boventanden of dat ik daardoor minder over mezelf zou denken. Mijn moeder corrigeerde regelmatig mijn achterstevoren aangetrokken kledingstukken, zelf had ik daar geheel geen moeite mee. Ik was dol op het leven, mijn lichaam en wat ik kon doen! Ik vond mezelf sterk, ik was slim….
In mijn tienertijd wist ik echter niet meer of ik dat alles nog wel was….
Had ik het van me af laten pakken? Had ik het fantastische gevoel over mezelf bewust afgegeven, omdat me verteld was dat ik niet dun genoeg, mooi genoeg, slim genoeg of goed genoeg was? Waarom heb ik hiernaar geluisterd? Wist ik dan niet dat het onzin was? Dat het ‘het beeld van de ander’ was en niets met mij te maken had?
En toch, als ik kijk naar mezelf en wat ik hen (onbewust) leer over de wereld, dan gaat het toch vaak over wat de buitenwereld denkt. Neem nu deze blog. Ik kan hem zelf fantastisch vinden, maar toch ga ik waarschijnlijk na de eerste ruwe versie nog wat schaven, nog eens nadenken en verbeteren. En dan komt het kwetsbare moment… het moment dat ik het ga delen met de wereld. Wat nu als ik geen reactie krijg… of nog erger… als ik een negatieve reactie krijg…. Ik weet dat er dan gedachten komen: ‘Is dit wel genoeg? Vind de ander mij wel genoeg?’ Die gedachten zijn, helaas, volkomen normaal. Het gevaar is echter dat het me gaat verlammen.
Ik heb daarom besloten er niet meer naar te luisteren!
En dus blijf ik me mezelf als 5 jarig meisje herinneren. De tijd dat ik nog niet zo diep en pijnlijk zelfbewust was. Dat ik mijn dagen met blijdschap, vertrouwen en opwinding tegemoet zag. En ben ik trots op mezelf. Omdat ik zomaar de betere ‘ik’ ben die er bestaat. Omdat ik het probeer en omdat ik, nu ik aan het schrijven ben, geniet. En dat is genoeg om me fantastisch te voelen!