“Phoe, ik ben blij dat het me gelukt is mijn blog van vandaag online te krijgen” zei ik tegen mijn lief. Het was zaterdagavond kwart over tien en ik had zojuist op ‘publiceren’ gedrukt. Vermoeid en voldaan zakte ik achterover in de bank. Met een kleine schok kwam ik weer overeind. maar waar moet ik in hemelsnaam morgenvroeg over bloggen? zo vroeg ik me af. Ik was immers de uitdaging aangegaan om een maand lang elke dag te bloggen. En vandaag was een draai-door-of-draaf-door-dag. Zo’n dag waarbij je van het ene in het andere valt en eigenlijk geen tijd hebt voor voldoende reflectie om überhaupt tot een dieper inzicht te komen waar je een blog over had kunnen schrijven.
In gedachten liep ik de dag na. Ik zag de genietende gezichten van mijn kinderen in de binnenspeeltuin. De zakken nieuwe winterkleding die ik het huis ingetild had omdat ze beiden hadden besloten een maat te gaan groeien in de nazomer. Het gezicht van de oppas toen ze zag dat ze net op tijd was om aan te schuiven voor het toetje en nu met mijn Lief ontspannen op de bank. Het leven is fijn, we hebben het goed.
Toen voelde ik de keerzijde door mijn lijf trekken. Voor het eerst die dag stond ik stil bij de emoties die ik ook gevoeld had. Hoe mijn zoontje vol bultjes kwam te staan na een ijsje bij de speeltuin en hij begon te piepen en hoesten. Hoe ik, met een ongerust en een ziek kind naar de balie strompelde om na te gaan wat de ingrediënten waren geweest. Ik wist dat ik binnen 10 seconden een keuze moest maken. Indien er sporen van ei in zouden zitten moest ik de epipen zetten en 112 bellen in de hoop dat ik daarmee het hart van mijn oudste op gang zou kunnen houden tot de hulptroepen arriveerden. Of mogelijk zou ik het zou redden om zelf naar het ziekenhuis te rijden en daar enkele uren te verblijven op de eerste hulp in de hoop dat zijn acute allergische reactie zou afzwakken. Als er geen sprake was van voedselallergie dat was het wellicht een kwestie van met een ziek kind naar huis kon rijden om hem een dubbele dosis medicatie te geven en een uur zou laten slapen om te zorgen dat zijn lijfje de reactie kon opvangen.
Onderweg naar huis, nadat ik ontdekt had dat er gelukkig geen ei in de ingrediënten zat en ik dus de laatste optie koos met nog altijd de kans dat ik af mocht buigen naar de eerste hulp werd ik danig afgeleid in de auto. Mijn dochtertje maakte zich zorgen over haar grote broer en was hardop aan het vertellen wat er ook had kunnen gebeuren terwijl mijn zoon piepend en hoestend in zijn stoeltje hing. De woorden dood vielen drie keer binnen tien seconden toen ik tegelijkertijd bemerkte dat ik én 70 km reed én dat er een opvallende auto stond net daar op de grens waar ik de gemeente zou verlaten en ik het bord ‘einde vijftig’ passeerde.
Na thuis een uur rust ingelast te hebben, de was, de boodschappen en het eten te hebben gedaan reden we naar een lieve vriendin wiens leven afgelopen week helemaal op de kop was gezet. Haar verdriet sijpelde mijn hart binnen en met heel mijn wezen wilde ik iets voor haar te kunnen betekenen hierin. Maar we waren er nog niet lang of de oppas belde op omdat het niet goed ging met ons dochtertje. Oorpijn, huilen, pijnstillers die niet hielpen en een oortje dat inmiddels van het hoofd af stond en knal rood was. Ik zuchtte en rekende uit dat het haar vijfde oorontsteking was in amper een half jaar. Drie kwartier later hielden we haar in onze armen en stelden haar gerust.
Eenmaal op bed en afscheid genomen van de oppas zat ik met een drankje op de bank en tikte ik mijn blog af en drukte op publiceren. “Phoe, ik ben blij dat het me gelukt is mijn blog van vandaag online te krijgen” zei ik tegen mijn lief. Met een kleine schok kwam ik weer overeind. maar waar moet ik in hemelsnaam morgenvroeg over bloggen? Zo vroeg ik me af. En op dat moment besefte ik me dat ik zoveel emoties had ervaren, zo heen en weer geslingerd tussen hoog en laag, tussen de breekbaarheid en de maakbaarheid van het leven dat ik even het contact met mijn gevoelens kwijt was geraakt.
Daar waar ik normaal een keer of twintig bij mezelf aanbel en kijk of ik thuisben. Even een kopje thee drinken met mijn eigen gevoelens, mijn lijf ervaren en genieten van het leven. Zo was ik vandaag in één ruk doorgegaan. Ik had geen tijd gehad (of meer waarschijnlijk; niet genomen) om even te voelen hoe het met me ging. Ik besefte twee zaken tegelijkertijd: dáárom ben ik dus moe! en ook: dit is dus waarover ik kan bloggen. Want hoeveel van jullie schakelen even ‘uit’ bij het ervaren van de breekbaarheid van het leven?