Komende zomer ga ik trouwen. Althans. Dat staat op de planning. In 2014 werd ik gevraagd op het moment dat we elkaar 10 jaar kenden en het leek een prachtig moment om met circa 12,5 jaar dan de grote stap te gaan wagen.
De vragen uit onze omgeving betreffende een datum , locatie, jurk, feest etc waren door de loop der tijd wat vervaagd maar nu ‘de datum’ dichterbij kwam werd er weer vaker naar geïnformeerd. En steeds opnieuw bemerkte ik dat de spanning in mijn lijf opliep en ik het gesprek uit de weg wilde gaan.
Totdat ik met een vriendin er eens indook. En ik binnen 3 seconden in tranen was, haar vertellende dat er eigenlijk ‘geen oplossing’ was. Ik hád namelijk willen trouwen op een festival. Een plek waar een goede sfeer heerst, er nog 1000 andere dingen zijn die je kunt zien, horen en doen behalve naar ons als paar staren en een omgeving waar een geintje meer dan ergens anders op z’n plek is.
Maar trouwen op het festival wat we gekozen hadden bleek niet mogelijk. Bovendien lieten vele vrienden ons weten ‘gewoon aanwezig te willen zijn’, waar we het dan ook zouden doen. En dus verscheen er een oud beeld in mijn hersenen. Een beeld van een bruid in witte jurk, die – als ze binnenkomt aan haar vaders arm- de hoofden doet draaien. Het beeld van twee mensen plechtig aan tafel, de erecode respecterend aan welke zijde de echtgenote voor en na het huwelijk dient te zitten. En de weggepinkte traantjes van de bezoekers hoe mooi het toch is dat deze twee mensen elkaar beloven eeuwig trouw te zijn.
Een beeld dat me doet verstijven. Wat koude rillingen oproept. Een beeld waardoor ik gelijk een healer wil raadplegen of ik wellicht in een vorig leven op exact dat moment door 10 bandieten ben neergestoken. Een beeld dat alles, maar dan ook alles in mijn lijf in opstand brengt.
Ik wil trouwen in plezier, in blijdschap. In een loszittende jurk waar ik me in kan bewegen. Met lichte zachte stof zodat mijn lijf het leven viert. In een omgeving waar het rustig genoeg ik filosofische gesprekken te voeren over de liefde. Niet enkel over mijn ‘ja’ of ‘het moment van ontmoeting’ maar over het feit dat je in wezen elke dag opnieuw ja zegt tegen je geliefde, wat dat impliceert, wanneer het gemakkelijk is dat te doen of juist niet. Wanneer je liever een dagje wilt overslaan of je juist hoopt dat de dag eindeloos duurt. Gesprékken wil ik hebben. Geen aandacht en belangstelling.
In het gesprek met mijn vriendin voelde ik mijn hoofd gaan bonzen. Mijn slijmvliezen waren vervaarlijk gezwollen en een steek schoot achter mijn oog langs. Zachtjes kreunde ik. Het was te veel gesnotter, te lang gehuild. Een weggepinkte traan van een minuutje kan best maar bij aanhoudende huilbuien krijg ik zoveel klachten dat het uren tot dagen duurt voordat ik me weer prettig voel.
En dus maakte ik me zorgen die dag. Een nieuwe huilbui volgde. Dat gebeurd me vaker. Is eenmaal ‘de knop om’ dan volgen nieuwe buien makkelijker. Die avond zat mijn hoofd vol watten. De volgende ochtend waren mijn oogleden zo dik dat ik mijn ogen wel open kreeg maar ik door de moeite die het me kostte mijn dikke oogleden omhoog te trekken versterkte de hoofdpijn die op de achtergrond nog aanwezig was.
En ergens… ergens die dag besloot ik dat ik dit niet wilde tijdens mijn trouwdag. Niet deze oogleden. Niet de migraine achtige steken. Niet het wattenhoofd. Ik had niks tegen tranen. Ik vind een mislukte foto geen probleem. Maar ik wil me graag wel ‘aanwezig’ voelen op mijn trouwdag. En niet het gevoel hebben dat ik afgesloten ben van de wereld door de watten in mijn hoofd, de waas over mijn ogen en de druk op mijn oren.
Nu heb ik al vaker de vraag gesteld in mijn leven of er wellicht iets te doen is aan ‘huilen’. Vanaf het moment dat ik mijn emoties meer toe ging laten is mijn hoofd geregeld een snotexplosie. Op – voor anderen soms onverwachte momenten – springt er bij mij iets ‘aan’ waar ik geen grip op heb. Omdat het me dwarszat bij sollicitaties, pop gesprekken, te volgen trainingen en in zakelijke setting ben ik er meermalen voor in therapie gegaan. Van medicatie, psycholoog, NLP tot haptonoom… verschillende experts hebben ‘hun best’ gedaan. Ik heb zoveel verschillende hulpverleners gezien dat ik de tel ben kwijtgeraakt. Allemaal brachten ze me iets. Maar het huilen werd zo mogelijk alleen maar erger. Alsof het een ingesleten gedragspatroon werd dat aangeschakeld werd ‘zodra het over mij ging’.
En weet je. Die tranen horen bij me. Het is een teken van liefde en verbinding. En het feit dat ik het accepteer van mezelf heeft inmiddels vele anderen geholpen. Maar… als je erdoor op gaat zien tegen je eigen trouwdag, als je zo bang bent voor opgezwollen hoofd foto’s en minimaal drie dagen hoofdpijn waardoor je het wil cancellen… dan is er iets niet goed.
En dus schreef ik een facebookpost.: “Omdat ik niet meer geloof in een oplossing maar geregeld wel mensen tegenkom die me tot mijn grote frustratie vertellen dat er écht wel iets aan te doen is met hun methode X die ze toevallig natuurlijk ook zelf beoefenen wil ik het aangaan. Degene die de oplossing biedt krijgt een mooie deal van me. In 1 of 2 sessies (bij mij) help je me van mijn probleem af. Is het jou gelukt? Dan verdien je 500 euro. Dat aanbod geldt alleen als het werkt. No cure, no pay… je krijgt niks van me als het niet lukt. Ik heb geen zin namelijk in eindeloos modderen. Hoop die nogmaals de bodem in geslagen wordt of mensen die wat willen ‘proberen’. Dus ben jij of ken jij degene die mijn gedragspatroon weet te doorbreken? Laat het weten! Ik sta te popelen om aan de slag te gaan.”
Helaas had ik nog geen idee wat ik daarmee ontketende. In de loop van de dag werd het me duidelijk. Er waren ongelofelijk veel mensen waren die me ‘een gesprek’ aanboden. Maar ik wil niet praten (praten = huilen = nog meer het oude patroon inslijten). Ik wil dit gedragspatroon juist doorbréken.
En ondertussen werd me veel aangeboden. Van mindset via mindfulness, yoga, healers, EMDR en MNRI, hypnose, natuurgeneeskunde, gebeden, kopjes koffie, kopjes thee, gesprekken, NLP, mindset,
Er waren online vrienden die me vertelden ‘dan toch niet op die manier te trouwen’ (duhhuh!), dat foto’s ook een dag ervoor genomen kunnen worden (hoezo ga je ervan uit dat ik foto’s wil of dat dát het probleem zou zijn?) En er waren mensen die met me meedachten in fysieke zin; neussprays, hooikoortsmedicatie, KNO artsen vanwege mogelijke poliepen etc etc.
Opvallend vond ik het aantal reacties van mijn vrienden die me massaal lieten weten dat ze het soms gewoonweg tenenkrommend vonden hoe er gereageerd werd. Het deed me zelfs denken aan een situatie zo’n 1,5 jaar ervoor waarbij ik deze blog schreef over ‘advies krijgen‘ waar je niet op zit te wachten.
En er waren een paar mensen die me vertelden dat ik voldoende in mijn eigen gereedschapskist heb zitten en het er enkel maar uit hoef te toveren. En ja. Dat is waar. Ik weet precies wat me helpt. Tot op heden kwam één iemand met dat aanbod en zij is niet eens coach. Goh, wat een toeval..
Maar wat ik leerde uit deze impulsieve actie zijn hele mooie lessen:
1. Ik hou van mijn tranen. Écht. Diep. Intens gelukkig kan ik ermee zijn.
2. Ik hou niet van de reacties van anderen op mijn tranen. Vooral de combinatie lief en begripvol is dodelijk. Dan houdt het nooit meer op.
3. Humor helpt om de impact van de blik van de ander te breken. Wie mij meer manieren daartoe leert is mijn held.
3. Als mijn tranen niet ophouden krijg ik een sterke fysieke reactie. Deze is niet normaal en ik kan via een simpel bezoekje aan de huisarts nagaan of het probleem zit in hormoonschommels of KNO zaken.
4. Mijn vrienden kwamen niet met oplossingen of voorstellen. Ze waren er voor me en lieten weten hoeveel reacties hier precies pasten bij puntje 2. Ze steunden me door te laten weten welk gevoel dit bij hen opriep.
5. Er zijn heel, heel veel dingen die je tegen iemand kunt zeggen in ‘wat ze moeten doen’. Dat werkt niet. Als je niet zegt hóé werkt het niet want anders had die ander het al gedaan. Voorbeelden hoe je er zelf mee worstelt/geworsteld hebt wél.
7. Er is niets mis met mij. Zie punt 1.
8. Daarom is er ook niets dat met het drinken van vele kopjes koffie of thee meer helderheid nodig heeft.
9. Ik zou me wel minder aan willen trekken van punt 2. Ja dat is waar. Maar erover práten helpt niet. Dan ligt het immers toch weer aan mij, moet ik iets veranderen, er anders tegenaan kijken of ‘begrijpen’. Allemaal zaken die ingaan tegen punt 7.
10. Ik voel de emoties van anderen. Dus ook degenen van punt 2. En ik voel hoeveel onze maatschappij nog te leren heeft om puurheid te waarderen…
11. Ik ben zelf ook nog niet uitgeleerd. Komende dagen zullen er vast nog wel wat kwartjes vallen.
De dag erna kreeg ik inderdaad nog een nieuw inzicht. Wat zou er gebeuren wanneer ik niet zélf provocatieve hulp zoek maar mijn vrienden massaal inschakel om provocatieve reacties terug te geven op de mensen waarvan ik het gevoel heb dat de connectie er net niet is? Toen het idee bij me opkwam moest ik er bijna stiekem om gniffelen. Dan zouden er vele reacties van de dag ervoor een andere lading hebben gekregen.
Uit pure vreugde bedacht ik er gelijk een ‘Stappenplan tegen tranenleed’ voor. De stappen kunnen in willekeurige volgorde genomen worden. Het is wel van belang álles met aandacht en liefde uit te voeren.
1. Erken dat je een kristalkind bent. Je bent een heilig wezen met een bijzondere unieke gave. Niet iedereen zal dit erkennen, maar dit geeft je juist de bevestiging dat je heel hard nodig bent.
2. Lees boeken over zijnsbewustzijn. Je snapt ze waarschijnlijk pas wanneer je dood bent maar tegen die tijd slaap je heel wat rustiger in. Zónder nat kussen.
3. Adem. Adem. Adem. Zonder adem ga je dood. Dan gaan anderen huilen. De bedoeling was dat het huilen stopt dus adem in en heel rustig door je neus weer uit. Train dit minimaal 3,5 uur per dag zittend in een koele donkere ruimte.
4. Bid. Vraag de here je te beschermen. Zijn zoon kon water splitsen. Geef de macht over je tranen aan hen die de kunst beheersen.
5. Draag kristallen en edelstenen bij je om negatieve energie en te grote toestromen aan water van je af te laten vloeien.
6. Zet een ring van vuur ter bescherming om je heen. Je tranen zullen als vanzelf verdampen.
7. Zorg dat je goed geaard bent. Overtollig water zal via je wortels terug naar de aarde stromen.
Ik zou dus niet langer (wat ik nu vaak doe) antwoord blijven geven (eerst vriendelijk daarna op het korrelige af), proberen de connectie te behouden (die ik überhaupt niet voel maar hé als ik érgens goed in ben is het verbinding maken dus met een beetje extra moeite moet dat ook wel goed komen bij mensen die een oordeel over me hebben, wijze raad willen geven of me willen helpen )
Het is zoals psychiater Dirk de Wachter zegt: “Niet weglopen van elkaar in moeilijke momenten, daar is de liefde!” Dát is wat ik me al besef sinds dat ik heel klein ben. Het is daar waar ik moeite ga doen. Dat levert me veel op in verbinding naar de ander. Maar eigenlijk simpelweg niets naar mezelf. En dus mag het ánders. Weet de ander eigenlijk wel dat ze me zijn kwijtgeraakt vraag ik me nu af? En áls ze het weten.. wat dóén ze er dan mee?
Ik zette mijn overdenking op Facebook. Me beseffende dat er genoeg coaches zijn die aan het einde van een sessie blij zouden zijn met dit inzicht als resultaat. En aangezien ik de dag ervoor een actie had uitgeloofd als oplossing voor mijn tranen schoot de opmerking door me heen ‘Facebook is mijn beste coach. Zal ik Mark Zuckerberg maar gewoon 500 euro geven?’ De impact van die gedachte was groot. De tranen sprongen in mijn ogen. Ik besloot een foto te maken om eens vast te leggen hoevaak ik huil. En hoe het eruit ziet.
En terwijl ik een tranenfoto nam bedacht ik me dat het een mooi idee zou zijn om een overzicht van al mijn tranen te maken. Zoals de moeders die al hun kids tantrums online zetten; vanwege ‘de nee’ op een tweede ijsje, vanwege de schep erwtjes waar de kleine geen zin in had, vanwege de schoen die niet aan wilde…
Al mijn tranen op een rijtje. Die van vreugde, van verbinding, van inzicht, van pure opwinding en verdriet. Het leek me een zo mooi plan dat er gelijk nog twee extra tranen over mijn wangen legde. Die ik net op tijd vast wist te leggen om te zorgen dat ze bewaard bleven…. Een eigen #tranenmettuiten verzameling. Héérlijk!